Zuid eiland NZ

Halie halo,

Mijn laatste dagen in het schitterende Nieuw Zealand zijn helaas aangebroken..:-( (Dit is ondertussen al weer bijna 3 weken geleden, ik lig ver achter met mijn Blog:-( ) Ik had graag nog wat langer in NZ willen blijven en nog meer willen zien en beleven (hoewel ik al dik 2 weken langer ben gebleven dan in eerste instantie gepland was...)..... maar helaas, niet genoeg tijd... als ik tenminste ook nog wat van Australie wil zien........en....op tijd thuis wil zijn.....(hmm).

Nieuw Zeeland is echt zo'n ongeloofelijk mooi land; de bergen, de uitzichten, de meren, de 'bush', alles.... echt een overweldigend mooie natuur..... Als je van natuur houdt, dan is dit het land om te zijn en zien... dan 'is this the place to be' !!!

De afgelopen 3 weken heb ik op het zuid-eiland rond gereisd.
Ben begonnen in Picton, een klein plaatsje, waar de boot van het noord-eiland aankomt. Ik was toe aan wat rust en ben hier en vervolgens in Nelson een paar dagen gebleven en heb gerelaxed. Nelson was echt een schitterend stadje...niet omdat hier zoveel te doen was ofzo...helemaal niet...maar er was gewoon zo'n heerlijke sfeer.... iedereen liep hier rond met een grote glimlach en was supervriendelijk......en ik weet het klinkt 'raar'.... maar iederen leek gewoon 'happy'...en dat werkt aanstekelijk!!! Dus ja...ik vond Nelson echt heerlijk plaatsje om 'rond te hangen'. Er was een leuke zaterdagmarkt, met allerlei eigengemaakte produkten. Heb een goed en leuk 'mannenkoor' zien optreden, wat rondgewandeld, uitgeslapen..... geprobeerd (maar helaas niet gelukt) om wat tijdelijk werk te vinden...

Maar genoeg over Nelson. Vandaaruit met de shuttle-bus naar Motueka gegaan, waar ik helemaal niks aan vond. En vervolgens weer op de Stray-bus gestapt en naar Marahau en Abel Tasman National park gereden, waar het ook weer schitterend was (hoe kan het ook anders;-). Dit Nationaal park ligt in het noorden van het zuid-eiland aan de oost kust, waar bijna geen wegen zijn en de meeste plekken alleen per boot of voet bereikbaar zijn. Hier hebben we de eerste dag een zeil-trip gemaakt langs de mooie kust op een echte catamaran!! Geweldig! Gestopt op wat verlaten strandjes en in baaien, met mooi uitzicht, een kolonie zeehonden gezien en wat geleerd over zeilen;-).
De overnachtingen hier waren op een (erg) afgelegen 'campsite' genaamd; 'Old McDonalds Farm'. We sliepen in kleine houten hutjes, waar het 's nachts ONTZETTEND koud was. Dus dat was iets minder...

De volgende dag zijn Myriam (een aardige franse meid, die ik heb leren kennen en waar ik sindsdien mee samen reis) en ik een flinke kustwandeling gaan maken (wij 2 waren de enige (vd de Straybus) die 2 dagen langer hier bleven). Eerst werden we met een boot afgezet op de plek vanwaar we de wandeling wilden starten en vandaaruit liepen we terug naar een plek zuidelijker waar we 6 uur later zouden worden opgepikt door de boot (wat helaas wel wat druk op de ketel legde, omdat je, als je deze 'cut-off' time niet zou halen, je 'vastzit' op die (verlaten) plek, aangezien er geen andere manier is om op deze plekken te komen of te gaan, dan deze bootverbinding (en die wij moesten hebben was de laaste vd dag). Dus het laatste kwartier vd wandeling hebben we een stuk moeten rennen, om op tijd bij de boot te komen...pfffff. But we made it:-).
De wandeling was natuurlijk ook weer vermoeiend en magnefiek... schitterende uitzichten over de blauwe/groene zee, mooie baaien, bergen, bossen, oerwoud, stranden.......

De laatste dag in Abel tasman heb ik een 'horse-trek' gemaakt. Om het 'geregeld' te krijgen, was een wat aparte ervaring... aangezien ik gewoon 'binnenliep' bij de 'boerderij, die het organiseerde en de man en vrouw vervolgens ruzie kregen, wie met mij de 'horsetrek' zou maken, omdat zij (de vrouw) een middag in de 'stad' gepland had en hij bezig was met het bouwen van een 'open haard'..... en ik stond erbij en ik keek erna.... na wat op en neer gediscucieer, werd 'besloten' (...door haar;-)) dat de man met mij mee zou gaan en had ik dus vervolgens de eer om met een geirriteerde en kwade man te paard te gaan.....

Gelukkig was de boze bui na een paar minuten voorbij en was hij daarna gewoon vriendelijk en verontschuldigde zich.
De rit ging eerst een heel stuk over het strand, waar we ook geweldig konden galloperen (dit was echter een stuk moeilijker en zwaarder dan ik me kon herinneren.... had gehoopt dat het zo zou zijn als fietsen.....dat je het niet verleerd.....ach ja, het ging niet slecht (ik bleef op het het paard zitten, maar pffff...;-)).
Daarna een stuk door het dorp gereden en vervolgens door de 'bush' en zelfs door een kiwi-'gaard' (sorry, weet even het Nederlandse woord niet meer). Al met al een super rit.

De volgende ochtend met de bus door naar een piepklein plaatsje genaamd Barrytown, waar niet veel meer was dan de bar/hostel waar we die nacht zouden overnachten. Onder weg nog eerst wat mooie stops gemaakt bij de 'Pancake-rocks' (zie foto's, waarom ze zo heten; ze lijken op een stapel pannekoeken) en een heerlijke wandeling gemaakt door een betoverend oerwoud.

Die avond was de bedoeling dat er een 'verkleedfeestje' zou zijn, maar niemand had daar eigelijk zo'n trek in...... totdat bekend werd dat 'Happy hour' in de bar niet eerder zou beginnen, totdat IEDEREEN verkleed was....toen konden een aantal personen niet snel genoeg van gedaante veranderen;-). Het 'thema' was; mannen als vrouwen en vrouwen als mannen. En na wat door de dozen met kleren gerommeld te hebben, besloot ik maar als 'piraat te water te gaan';-). En ja, ik moet eerlijk zeggen, dat het best een hilarische avond geworden is (zie ook weer foto's).

De volgende ochtend zijn we met een aantal mensen gaan 'Bone-carven'. Hier kon je vanuit een ruw stuk (runder)bot, je eigen mooie ketting maken..ja echt. Het proces bestond natuurlijk uit verschillende fases; van het uitzoeken van je 'design', naar het tekenen op het bot, het ruw uitzagen van het figuur, naar het verfijnd afzagen, naar het 5x schuren en uiteindelijk polijsten van je ontwerp. Na deze ochtendvullende activiteit, gingen we met een heuse 'bone-carve'ketting rijker, op weg naar Franz Jozef..... Nee, niet de statige Oostenrijkse keizer van een 'tijdje' terug..., maar wel de statige en mooie gletsjer, vernoemd naar bovenstaande persoon.

Eenmaal aangekomen in het dorpje, begon het al donker te worden, dus de gletsjer moest tot morgen wachten. "s avonds nog gezellig met zijn allen de rugby-wedstrijd tussen NZ en Engeland gekeken (pfff, jeetje wat gaat dat er hardhandig aan toe zeg). Daarna op tijd naar bed, want het zou de volgende dag een lange en zware dag worden (little did I know, dat het ook nog mijn pechdag zou gaan worden)....

De volgende dag vroeg op om met goede moed aan een voldaagse beklimming van Franz Jozef te beginnen. We waren gewaarcshuwd dat het zwaar zou zijn,we waren gewaarschuwd dat het koud zou zijn, we waren gewaarcshuwd dat het glad zou zijn.......maar zo zwaar, zo koud en zo glad.....pffff, had ik niet gedacht (had ik nu toch maar voor de halve dag-hike gekozen...;-().

Eerst met de bus tot zover die kon gaan, vervolgens een flinke wandeling op hoog tempo door het bos, DOOR de (koude) rivier en over de rotsen tot aan het punt waar de gletsjer (het ijs) echt begon.....Jeetje wat is het een imens ding!!! Vervolgens kregen we spikes onder onze schoenen gebonden en kon de beklimming echt beginnen..... Als jullie net als mij dachten dat je over mooie rechte stukken vlak ijs omhoog gaat, moet ik u, beste lezer, flink teleurstellen..... Het is rotsachtig, piekerig, gehobbeld ijs, stijl, stijl omhoog, met gaten, kuilen, en diepe, diepe spleten en hoge, hoge wanden.....dus ja een beetje nerveus, om te vallen was ik wel...... De eerste periode ging redelijk, hoewel ik wel vrij langzaam was (steeds goed bedenkend waar de beste positie was om de volgende stap te zetten)... En ik kon zelfs wat mooie foto's maken...... totdat...... door alle haast, stom genoeg ik vergat/niet in de gaten had dat mijn tas met fototsoetsel niet goed dicht was en we een stijl stuk omhoog liepen en vervolgens mijn (nieuwe) fototoestel uit mijn tas viel en heel snel en soepeltjes de berg die ik net met veel moeite beklommen had omlaag gleed......in een grote plas met water!!!!1 AARRGHHH....neeeeeeeee. En aangezien je (zelfs met de spikes) niet 1-2-3 weer over het spekgladde ijs beneden bent, duurde het even voordat ik bij mijn fototoestel was en het uit het ijskoude water kon halen, waardoor het uiteindelijk zeker 30-40 sec in het water heeft gelegen...... En zoals de meeste van jullie wel weten, gaan elektrische apparatuur en water niet zo goed samen... dus ik vreesde voor het ergste.... Toch met alle goede hoop, besloot ik om het toestel de rest vd dag maar niet meer te gebruiken en 's avonds en 'snacht op de verwarming te leggen om te drogen. En gelukkig, de volgende ochtend bleek hij het in eerste instantie nog te doen (Jeeeej), echter helaas bij nadere inspectie bleek de flister het niet meer te doen en kan ik dus alleen nog foto's bij daglicht maken:-( . Maar ja, beter iets dan niets, zullen we maar zeggen....

Na dit incident, moesten we natuurlijk weer verder.....met alleen iets minder blijde zin. Maar eerlijk is eerlijk, het uitzicht en de dingen die we zagen, waren prachtig: mooi helder en blauw ijs, glanzend door de zon (die een paar minuutjes haar gezicht heeft laten zien...de rest helaas, regen en wolken)....het is een unieke ervaring om op zo'n immense gletsjer te lopen....

Echter een tijdje later, tijdens onze weg weer naar beneden, moest het dan toch eindelijk gebeuren....dat, waar ik al de hele dag bang voor was......ik had al een paar keer mijn enkel verzwikt, daar de flinke oneffen ondergrond...en vraag me niet hoe het precies gebeurde, want dat weet ik niet meer.....maar blijkbaar was de tijd aangbroken om het ijs te 'kussen'....... naar het ijs was er niet zo van gediend en besloot hardhandig terug te slaan......en me oa een 'split' lip te bezorgen... nee, even serieus...ik maakt me toch een 'SMAK', rechtvoorover op het ijs....ik kon me om de 1 of andere reden niet met mijn handen omvangen en dus het eerstvolgende wat het harde, harde ijs raakte was mijn gezicht!!!! AUWWWWWWWWWWWWW!! Het duurde even voordat ik weer 'bij zinnen' was en realiseerde wat er gebeurd was..... Het eerste wat ik deed (automatische reactie?) voelen met mijn tong of nog al mijn tanden in mijn mond zaten.....ahh, gelukkig wel! Maar wel bloed, van mijn 'gespleten' lip.... Die niet veel later ook nog flink begon op te zwellen en ik eruit zag als of ik een mislukte lipvergroting had gehad.... De gids 'checkte' vervolgens of ik geen gebroken neus had....maar gelukkig scheen hij alleen flink gekneusd te zijn (wat trouwens nog dagen flink pijn gedaan heeft). Verder wat schrammen op mijn gezicht en een flinke hoofdpijn, waar ik ook nog dagen last van heb gehad (wellicht een lichte hersenschudding).... Maar goed, eind goed, al goed en uiteindelijk geen groot onherstelbare schade opgelopen.... Mijn humeur was na dit 2de incident echter nog iets meer gezakt en ik moet eerlijk zeggen, hoe mooi en schitterend de gletsjer ook was, deze dag staat niet boven aan mijn lijstje van 'hoogtepunten van NZ".....

De volgende ochtend (maandag de 16de) weer vroeg op, om richting Makarora te gaan. Onderweg hebben we Fox Glacier (de 2de gletsjer) gezien, zijn we door de mooie Haast-pass gereden en bij het 'mirror'lake gestopt. De overnachting was in leuke 'tipi'huisjes.

Dinsdag was de rit verder richting zuiden en zijn Myriam, Nicole (zwitsers meisje) en ik uitgestapt in Wanaka, een klein leuk plaastje iets voor Queenstown. Hier hebben we oa een fietstocht langs het meer gemaakt.

En 2 dagen later zaten we in Queenstown. Ik had een grote stad verwacht, maar niets is meer waar. Queenstown is een klein, klein stadje. Wel heel gezellig, maar echt klein.

In Queenstown heb ik met Myriam, het Birdlife en Kiwi centre bezocht, waar we echte kiwi's (de vogels) hebben gezien.... en wat zijn het toch aparte, rare vogels.

Ook zijn we met een gondela de berg omhoog gegaan en van een prachtig uitzicht genoten. s' Avonds naar de nieuwe film van "Sex and the City" geweest....echte 'chick-flick', maar vond 't een super film;-)!!

En de laatste dag in Queenstown heb ik het dan toch gedaan.... de laatst overgebleven, en meest adrenline-verhoogende activiteit, die ik nog niet gedaan had.......Yep............. de 'Bungy-jump"!!!! Ik heb een tijdje getwijfeld of ik het wel zou doen, mn ook omdat ik zeker wilde zijn dat ik niet meer last van mijn nek en hoofd zou krijgen na mijn flinke val op het ijs... Maar uitendelijk op het laatste moment toch besloten om het te doen..... (ik liep om 12;00 de zaak binnen om te informeren naar de bungyjump en nog geen kwartier later zat ik al in de bus richting de locatie vd bungy-jump). Je kon kiezen uit 3 verschillende locaties en sprongen met verschillende hoogtes. Ik heb uiteindelijk voor de hoogste sprong gekozen, een hoogte van 134 metertjes!! Na een rit van ongeveer 40 minuten, kwamen we aan op de plek. En de sprong gebeurt vanaf een gondela boven een ravijn!! Je wordt eerst met een mini-kabel karretje naar de gondela gebracht die midden boven het ravijn aan dikke stalen kabels hangt. En ik moet eerlijk zeggen, ik was toch wel iets meer gespannen voor deze sprong dan voor de sky-dive die ik een tijdje daarvoor gedaan had. Al vanuit het karretje zie je de hoogte waarop je bent en je straks gaat springen.....jeetje....toen begon mijn hart toch een beetje in mijn keel te kloppen.... Om even een idee te geven...de gemiddelde 'dorps'-kerktoren is zo'n 40-45 meter hoog.... en waar wij af zouden springen is dus maar liefst 3x zo hoog...slik....

Vervolgens moest ik op mijn beurt wachten en zie je de andere dus eerst de afgrond inspringen......Pffff. En toen was het mijn beurt; je wordt aan je voeten vastgekoppeld aan een dikke kabel (ondertussen ging door mijn hoofd; "wat als net bij mij de kabel het begeeft.....?" . En als alles goed vast zit (daar ga je dan maar vanuit) loop je voetje voor voetje (omdat je enkels aanelkaar gebonden zijn) naar het einde vd plank waar je vanaf moet springen..... AARRGHH, ik kijk naar onder.....hmm, had ik beter niet kunnen doen...., wat een hoogte!!!!! (zie ook de foto's) Dan wordt er afgeteld....3-2-1 en JUMP......mmmmm, neeee, ik sta er nog, ik heb heel even wat meer tijd nodig om de moed te verzamelen....Dit voelt zo onnatuurlijk!!! Alles in je lichaam zegt, nee..., schreeuwt, dat je dit niet moet doen, dat je te pletter zult vallen (het 'primaire' deel van je hersenen 'snapt' niet dat je aan en stevig touw vastzit, dus 'schreeuwt' alleen maar: "mensen zijn niet gemaakt om te vliegen, wij hebben geen vleugels, je valt te pletter!!!!" )....

Maar ik probeer dit stemmetje weg te duwen en ik tel vervolgens nog eens voor mezelf: 1......2.....en..... 3...... En......... yep daar ga ik. Ik maak een sprong naar voren, armen wijd..... OOOOOH... MY........ GGGOOOOODDDDDDD.......WAAAAUUUUWWWWW......AARRGGHHH....... een onbeschrijfelijk, extreem en nooit eerder ervaren gevoel gaat door me heen!!!!!! Zo'n intens gevoel heb ik nog NOOIT meegemaakt (waarschijnlijk en extreme combinatie van ongelooflijke angst, spanning, adrenaline en weet ik nog wat niet meer.....) . Geloof me, de Skydive was er echt niks bij! Niet meer normaal!

En dan voel ik de klap van het 'touw', dat me opvangt...en de afstand naar de grond wordt weer groter......Een slaak van opluchting, verlossing, verademing, gaat door me heen....YES, Ik ben niet te pletter geslagen op de rotsblokken onder me...pffffff... Vervolgens bungel ik wat op en neer en wordt het touw langzaam weer omhoog getrokken en nog geen 30 seconden later sta ik weer heelhuids in de gondela op 134 meter hoogte...

Nou, wat was dit en ervaring zeg, echt on-, on-, onbeschrijfelijk..... Ik kan het alleen maar iedereen aanraden om zeker 1x in je leven eens me te maken! Geloof me, het is de moeite waard!

De rit naar huis zit ik in een soort roes (nawerking vd adrenaline) en die avond slaap ik als en roosje...

En de volgende ochtend zit ik, samen met Myriam en nog 3 andere meiden weer in de Stray-bus verder richting zuiden.... lekker rustig. Vandaag echter minder goed nieuws; het weer is erg slecht; regen, storm, flinke wind, waardoor ons wordt afgeraden naar Milford Sound te gaan. Dit is 1 van de 'grote' bezienwaardigeheden (mooie fjorden) in NZ, maar helaas het weer laat het niet toe om daar heen te gaan:-(. Dus diep teleurgesteld gaan we op weg naar de volgende locatie, naar Bluff, het meest zuidelijkste puntje van het zuid-eiland. Vandaaruit pakken we de boot naar Stewart Island, wat nog zuidelijker en 'vrij' dicht bij de zuidpool ligt (en dat is te merken, want het is er IJSkoud). De bootrit verloopt iets minder soepel. Er staan flinke golven en bijna iedereen, inclusief ikzelf, zijn zeeziek. De zonsondergang is echter schitterend.

In het donker komen we aan op het eiland en gaan we naar de gezellige 'lodge' waar we overnachten. De volgende ochtend huren we met z'n 4-tjes een auto en 'racen' we over de in de totaal 24 km aangelegde wegen op het eiland. Alleen een heel klein stukje van het eiland (1/10 deel) heeft wegen, de rest is allemaal oerwoud, bossen, stranden, baaien enz.

We wisselen het rijden af met wat wandeltochten en proberen kiwi's te spotten...maar helaas.

Het is een schitterend en rustig eiland met een populatie van misschien 300 personen.

En de volgende ochtend gaan we weer met de boot richting vasteland, waar de Stray-bus te wachten staat en ons vervolgens de mooie hoekjes van de kust en Catlins laat zien. Aan het einde van de dag arriveren we dan weer in Queenstown en ik ben ondertussen eerlijk gezegd wel weer toe aan wat luxe, na al die weken in hostels, dormkamers, (soms vieze) stapelbedden, wachtrijen voor toilet en douche...enz. Dus ik besluit om mezelf een beetje te verwennen en boek een kamer in een echt hotel! En achteraf blijkt...een heus 4* hotel!! (en dat voor een redelijk prijs). De kamer is super; 2 grote queensize bedden, een grote flatscreen tv, minibar, grote badkamer met bad EN douche......en heerlijk warm!! Perfect toch.... Dus de volgende dag ben ik natuurlijk niet mijn kamer uit te krijgen en geniet ik even van alle luxe.

Vrijdag 27 juni gaan Myriam (het franse meisje) en ik met de bus naar Christchurch, mijn laatste bestemming in NZ. In eerste instantie zitten we in een hostel ver uit het centrum, dus de volgende dag verhuizen we naar een goed hostel midden in het centrum. We gaan naar de Art Gallery, het museum, het Art-centre. En de volgende dag (laatste dag) wilde ik eigelijk heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel erg graag naar Kaikura gaan om met de dolfijnen te zwemmen.....!! Dit is iets waar ik al van droom sinds ik een klein meisje ben.... Maar helaas, ook dit keer is het weer te slecht en gaat dit dus niet door!!! :-(

En tja, een paar uur later zit ik alweer in de shuttle naar het vliegveld, voor mijn vlucht naar Brisbane, Australie (ik heb trouwens nog 2 weken eerder geprobeerd om mijn vlucht (voor de 2de x) te vezetten naar nog een latere datum, maar dat was helaas met de beschikbaarheid niet mogelijk.....

En na (weer) wat problemen met mijn kilo's (bagage) (dit keer lukt het me echter om niet te hoeven bij betalen:-), zit ik niet veel later in het vliegtuig naar aussie-land.....

En daar zit ik nu dus. En ondertussen ben ik alweer bijna 3 weken hier en heb ik weer vanalles meegemaakt; een week als 'cowgirl' geleeft op een echte Australische boerderij, gestrand in een piepklein plaatsje in the middle of no where, waar we gelukig onderdak hebben gekregen van een geweldig lief gezin; wilde kangeroo's gezien (en ook meteen afgeschoten....:-() walvissen en dolfijnen gespot en nog veel meer. Maar dit alles komt de volgende keer....

Dus tot de volgende keer maar weer...

liefs Claudia