Down Under, oostkust!

Nou, mijn eerste 2 maanden Australie zitten er al weer op! Wat gaat het allemaal snel zeg! Pfff... niet normaal :-(. IK heb echt te weing tijd voor alles......en het land is zooooooo ongeloofelijk groot (groter dan heel Europa (zie foto), dus tja......

zoals de meesten van jullie ondertussen wel weten, maar voor diegene die het nog niet weten: IK BLIJF LANGER!! Ik heb er een tijdje over nagedacht en vervolgens contact gehad met mijn werk en YEP, mijn onbetaald verlof kon verlengd worden!! Dus ik kan nog 4 maanden langer blijven en heb nu onbetaald verlof tot 15 januari 2009, in totaal een heel jaar!! Jippie, dus meer tijd om alle mooie dingen te zien, doen en ervaren!

En ja, ik heb alweer veel meegemaakt en hoe ik mijn best ook doe om deze blog regelmatiger bij te werken...het lukt niet echt... Dus ja, ik ben bang dat dit ook weer een lang, lang verhaal wordt, dus lieve lezer, u bent gewaarschuwd;-), sorry...

Ik ben 1 juli  aangekomen in Brisbane, in het midden van de oostkust van Australie.

Hier ben ik een paar dagen gebleven. Wat rondgewandeld, dingen uitgezocht enz. Brisbane is een leuke stad, niet te druk, niet te rustig en mijn hostel was een flinke, maar mooie wandeling buiten het centrum in een leuk gedeelte vd stad.

Mijn voorlaatste dag in Brisbane liep ik tegen een brochure aan, van een 'Jackeroo/Jilleroo-school' oftewel een 'Cowboy/cowgirl-school' oftewel een weekje cowgirl op een echte Australische 'farm' spelen.....  en dat leek me wel wat om voor een keer mee te maken....Jeeha ;-).   Het enige min-puntje was dat de eerstvolgende  'cursus' overmorgen zou starten en om daar (Bingera)  op tijd te zijn (1,5 dag!! reizen met het openbaar vervoer...jaaa de afstanden zijn ongeloofelijk hier), moest ik diezelfde dag om 17;30 op het busstation zijn, oftewel 3,5 uur later. En in die tijd moest ik eerst alles zien te regelen, dan terug naar het hostel (half uur lopen), vervolgens mijn koffer pakken(wat ook de nodige tijd vraagt, gezien de hoeveelheid spullen die ik bij me heb...) en weer terug naar de stad voor op de bus te springen!! Hmmmm.......een gerace......maar ik heb het gered. Dus 3,5 uur later zat ik in de nachtbus richting Tamworth voor mijn Jilleroo-ervaring.  Na een lange 12-uur durende rit kwam ik dan vroeg in de ochtend in Tamworth aan, de countrymusic city van Australie. En daar zat ik dan....5;00 's ochtends op het verlaten bustationnetje... en mijn volgende(vervolg) bus zou pas 11 uur later gaan..... Even een paar uurtjes slapen was het enigste waar ik aan kon denken, maar zo vroeg is nog geen receptie van een hostel open....dus maar even wachten.... Om 7;00 vervolgens eens geprobeerd te bellen naar een motel, maar daar belde ik ze wakker en dat namen ze me niet in dank af en hebben ze me afgewimpeld. Daarna een ander hostel geprobeerd en yes, daar kon ik terecht totdat mijn volgende bus zou gaan.  Na lekker een paar uurtjes slapen, stond ik om 16;00 klaar voor de volgende bus naar Bingera. Daar ontmoette ik nog 2 andere Nederlanders, Eric en Eline, die ook naar de 'Farm' gingen. Na weer een busritje (nu maar 2,5 uur), kwamen we aan in Bingera, een klein dorpje ver van de steden vandaan. Hier zouden we eerst nog een nachtje in een (smerig) hotel overnachten, voordat we de volgende ochtend naar de boerderij zouden gaan. Ook maakten we hier kennis met de rest van de 'wanna-be cowgirls en boys' die de 'cursus' gingen doen; Chris van Amerika; Jenna, Jaz en Darren van Australie en Alex van Duitsland (zij was al een paar weken op de boerderij). We gingen vervolgens gezellig met zijn allen een hapje eten en daarna vroeg naar bed. 's Ochtends werden we opgehaald door John, de eigenaar van de farm. Hij zal ons de komende week de 'trucjes van het vak' gaan leren;-). De farm van John is met name een paardenfarm (zo'n 220 paarden!!), maar hij heeft ook een flinke kudde koeien en schapen.  Rond lunchtijd komen we aan op de boerderij die echt in 'the middle of nowhere' ligt (half uur rijden van het mini-plaatsje Bingera). Het is een gigantisch heuvelachtig stuk grond; km's lang en breed. Wij slapen in een oud opgeknapt gebouw met een kleine gezellige woonkamer. De keuken en faciliteiten liggen ernaast in een nieuwer gebouwtje. John en zijn gezin wonen zelf niet op de boerderij, maar in het dorpje Bingera zelf. Na wat rond gekeken en uitgepakt te hebben, gaan we meteen voor onze eerst rit. De paarden worden opgezadeld en hollahop..... daar gaan we. John neemt deze eerste rit iedereen even apart om wat tips ed te geven ivm het rijden en vervolgens neemt hij je meteen mee (hij trekt jou paard mee, achter/naast zijn paard) in een VOLLE gallop over de uitgestrekte vlakte!! Woaw.....Ik wordt flink op en neer geschudt..... arme rug van dat paardje...

De volgende dagen wordt er flink wat paard gereden, zo veel dat al onze kont(jes), knieen, benen, rug aan alle kanten pijn doen en je spieren voelt waarvan je niet wist dat je ze had.....

Wij drijven vee op; te paard, te voet en in de lucht...nee grapje...per auto. Een hele ervaring en het lijkt een stuk makkelijk dan het is, er komt de nodige anticipatie- en inschattingsvermogen bij kijken, zeker als je een paar eigenwijze koeien  of puberende paarden ertussen hebt zitten, die alle richtingen op rennen behalve de richting waar je ze heen wilt hebben.   En als ik het over vee opdrijven heb, heb ik niet over ze 'even' van het ene kleine weilandje naar de andere brengen..... NEEE, de weilanden, oftewel 'paddocks' zijn hier gigantisch en heuvelachtig, vaak 1-2 km lang en breed en staan de koeien of paarden net toevallig aan de andere kant van de paddock waar we ze willen hebben. En vaak moeten ze niet 1, maar 2, 3 of 4 paddocks verder gedreven worden. De paarden die wij iedere dag rijden, staan trouwens ook nooit op stal. Iedere ochtend moeten we ze ook eerst van de weilanden gaan halen, wat 1x een hele ochtend taak was. Maar het vee op drijven, zeker te paard was echt leuk!!  Naast paard rijden en vee opdrijven hebben we nog een aantal andere dingen gedaan... zoals 'fencing' oftewel hekken maken, paarden ontwormen...neee gelukkig niet 'handmatig' ;-), maar door het geven van een medicijn....wat echter ook niet makkelijk was. De paarden worden eerst omstebeurt in een 'cel' geleid. Bij de veulens wordt vervolgens een pasta-achtig goedje per grote spuit in de mond gespoten, maar bij de volwassen paarden, moet eerst een slang via de neus worden ingebracht, totdat deze in de maag zit (wat vaak een heel gehannes is en enige mate van precizie vraagt, aangzien de meest paarden dit niet gewillig ondergaan...begrijpelijk) en vervolgens wordt via een trechterje het vloeibare medicijn erin gegoten......Daarna wordt een stuk vd manen afgeknipt, zodat men weet welke paarden al aan de beurt zijn geweest.

Ook hebben we veulens en jongen paarden geprobeert te 'temmen'. En geoefend met een geweer te schieten (op een boomstam en een oude schedel van een paard).

Echter, we hebben ook een aantal dingen gedaan, die minder leuk en met name minder diervriendelijk waren. Grote dierliefhebbers raad ik dan ook aan om het volgende stukje (en de bijbehoorde foto's) niet te lezen (en kijken.)

Zo hebben we ook een schaap geslacht. Normaal wordt het schaap gedood door het de hals door te snijden, maar omdat John bang was dat een aantal van ons dat iets te schokkend zou vinden, heeft hij het schaap gedood met een schot door het hoofd.... Brggh, na het schot valt het dier meteen neer...niet echt leuk om te zien. Het 'voordeel' is wel dat het dier in 1 klap dood is ipv dat het doodbloed. Aangezien dit schaap gedood wordt voor het vlees, moet het dus ook nog geslacht worden... Ik heb het grootste gedeelte hiervan met mijn handen voor mijn ogen gestaan en kreten van walging ge-uit......Ik weet...het is een beetje dubbel/hypocriet...Ik ben geen vegetarier,  ik eet 'dit' vlees gewoon, dus moet ik er ook maar tegen kunnen om te zien wat er voor nodig is, om het stukje vlees, netjes op mijn bord te krijgen......Maar geloof me, dit is echt geen pretje om te zien......en na dit gebeuren heb ik echt overwogen om toch vegetarier te worden!!

Ook hebben we kalveren gemerkt. Eerst moest het kalf 'handmatig' naar de grond grond gebracht worden (oftwel kalverenworstelen... en zo'n beestje is sterker dan je denkt...pff) en daarna werd met een gloeiend heet ijzer een merk op de kont gezet en... werd ook nog een stuk UIT het oor vh kalf geknipt! Echt zielig... Tevens werd bij 1 stiertje de horens eruit getrokken met een tang en werd hij gecastreerd...snip, snap, sneetje hier, sneetje daar en weg waren de balletjes...zonder verdoving ofzo. En om ons nog even meer te shockeren, nam John het net uitgesnede mannelijke gedeelte ook nog in zijn mond....Bergghh!

Een andere dieronvriendelijke activiteit die we gedaan hebben, is 'spotlighting' oftewel nachtjagen...... en niet zomaar nacht jagen, nee...... met name op kangeroo's....  lieve, onschuldige kangeroo's. In Australie mag iemand (onbeschermde) dieren afschieten die op zijn eigen land zijn/komen.  En sommige mensen hier zien kangeroo's als een 'pest' , vooral voor de boeren. Ze zijn er in overvloed en voor boeren zijn ze vaak een last,  omdat ze hekken ed kapot maken en het gras van het vee opeten. Kangeroo's zijn dan ook geen 'speciale' dieren voor (veel) Australiers. Is voor Europeanen bijna niet voor te stellen...wij zien ze als die lieve, leuke, knuffelige speciale diertjes. 

Met het 'spotlighten' werden we 's avonds opgehaald door 2 lokale jongens met hun pick-up truck. Boven op het dak vd truck is een supergrote, draaibare lamp bevestigd, die ze van binnen uitbedienen. Deze lamp is zo sterk dat hij makkelijk 300-400 meter ver kan schijnen.  Buiten is het pikke-pikke donker, alleen een beetje licht vd maan. En wij zitten achterop de pick-up. Al snel is ons groepje verdeelt in 2 kampen; een aantal die heel enthousiast zijn over het spotlighten en meezoeken naar de kangeroo's en roepen als ze er een spotten. En het 2de groepje; Eline, Chris en ikzelf,  wij staan aan de kant van de lieve kangeroo's. Wij houden ons stil als we een kangeroo zien en duimen voor de kangeroo als er toch 1 gespot is, dat hij heelhuids wegkomt en dat de schutter hem mist. Na een tijdje hebben wij 3-en er dan ook echt genoeg van....(ik voelde me er echt niet goed bij om dit te doen....een dier doden voor zijn vlees, is 1 ding (ookal zullen de meeste vegetariers het hier niet mee eens zijn)....maar een dier afschieten voor het plezier van het 'jagen'.... want dat is toch met name wat het is....neeee, daar kan ik niet met een schoon geweten achter staan). Dus na een tijdje hebben we ons dan ook weer op de boerderij laten afzetten, terwijl de rest nog verder op pad ging.

Verder heb ik echt een ontzettend leuke en interessante week gehad op 'the farm'. Het was er wel ontzettend! koud, vooral in de ochtend en nacht ... we zaten allemaal met de dikke truien, jassen, sjaal en sommige zelfs met handschoenen en muts aan de ontbijt tafel. En 's avonds zaten we gezellig met zijn allen in de kleine gezellige woonkamer voor de kachel op te warmen en een spelletjes te spelen of een filmpje te kijken. En ik sliep met (niet overdreven) 5 dikke dekens op me.... en een dikke trui en dikke sokken...

De eerste avond was nog even spannend, want er was een flinke storm aan de gang.... En opeens...PANG, BENG,KLATS......  nog geen 4 meter van het huisje slaat de bliksem in en BOEM alle elekriciteit weg voor de rest van de avond (en ochtend).... pikkedonker! Dus die avond zijn we maar vroeg naar bed gegaan.

Al met al heb ik echt een toffe en onvergetelijke week hier gehad!

Aan het einde vd week zijn we weer met zijn allen terug naar het dorpje gegaan, gezamelijk een lekkere en goedkope maaltijd genuttigd. En onze laatste avond samen moest natuurlijk goed afgesloten worden, dus die hebben we samen 'gevierd' met wat drankjes en ......line-dancen.....haha...jaaaa, je bent een cowgirl of je bent het niet;-). Eerst moest iemand gevonden worden die ons wat basisstapjes wilde leren, wat nog een hele opgave was.... de lokale mensen waren ietsie verlegen.... Na wat gezoek, gevraag en 'gehandel' (een bier als tegenprestatie;-)), hadden Alex en ik uiteindlijke een vriendelijke, lokale knul gevonden die zich nog wat basis-stapje uit zijn jeugd kon herinneren. En na wat ge-oefen, wat ge-improviseer en veel gelach, hebben we uiteindlijk een aardige line-dance in elkaar geflanst en met zijn allen wat leuke 'moves' op de dansvloer tentoongesteld :-).

De volgende ochtend ging onze reis verder. Eline en ik hadden besloten om samen naar Byron Bay te gaan en ons werd gezegd dat om daar te komen we het beste naar het volgende dorpje konden gaan, Warialda, een half uurtje verderop, omdat daar in de middag een busaansluiting zou zijn. Normaal is de manier om van Bingera naar Warialde te komen, een rit met de lokale schoolbus...ja echt. Maar omdat er schoolvakantie was, was dit nu dus geen optie. Dus had John, alternatief vervoer voor ons geregeld.......we konden voor een paar dollar meerijden met..... de melkboer! Ja, het kan hier nog allemaal;-).  Dus zaterdagochtend rond 9;00 werden we opgepikt door de vriendelijke melkboer met zijn busje en kregen we er zelfs nog een gratis flesje chocolademelk bij:-). Een half uurtje later zaten we in Warialda, bij de bushalte te wachten voor de bus naar Byron Bay....en te wachten en te wachten en te wachten......... na al dat gewacht vervolgens maar eens wat lokale mensen gaan vragen wanneer de bus zou komen......hmmmm, ze konden het me niet echt vertellen.... Vervolgens een telefoon gezocht om met het busbedrijf te bellen (met onze mobiele hadden geen bereik, zoals op veel plaatsen hier en de lokale telefoon in de telefooncel was, natuurlijk hoe kan het ook anders.., kapot).... uiteindlijk mocht ik de telefoon bij de groenteboer gebruiken en kreeg ik het busberdijf aan de lijn...... met niet zo'n goed nieuws....de bus naar Byron Bay was namelijk al vanochtend om 8;00 vertrokken en de bus van morgen was volgeboekt..... En daar sta je dan, in een mini-dorpje in 'the middle of nowhere', geen ander vervoer of hostel of wat dan ook in de buurt te bekennen..... Dus zijn we er maar weer even bij gaan zitten in de bushalte om te bedenken wat 'plan B' zou worden.....tja, daar zitten we dan, gestrand....in een klein dorpje in Australie.....   Niet veel later komt er een leuke zwarte hond naar ons toe gelopen en ietsje daarachter  zijn eigenaren, een echtpaar van 'middelbare' leeftijd. We raken aan de praat en vertellen ons 'bus-verhaal'. Vervolgens bieden ze ons aan om bij hun op internet uit te zoeken of er nog alternarieven manieren van vervoer zijn, om in Byron Bay te komen. Dus dat aanbod nemen we graag aan en ze komen ons vervolgens zelfs met de auto ophalen (ivm de baggage) om ons naar hun huis te brengen! Op internet komen we erachter waar we al bang voor waren.....de eerst volgende bus gaat pas op maandag, over 2 dagen!  Maar gelukkig, de wonderen zijn de wereld nog niet uit, want dit geweldige echtpaar, Debra en Phil,  biedt ons vervolgens aan om bij hun te logeren tot onze bus komt!!! Super toch!  Debra zei, dat haar oudste dochter een tijdje geleden door Europa heeft gereisd en als dit haar dochter zou overkomen, dat ze hoopte dat iemand dit ook voor haar dochter zou doen!  'Karma'..noemde ze het.....:-).

En wat een geweldige 2 dagen het vervolgens waren! Een fris, schoon bed; heerlijke uitgebreide maaltijden en luxe snacks (we hebben zelfs 2x gebbqd!), een goede warme douche en nog veel, veel meer.  Phil en Debra, waren echt super aardig voor ons. We mochten zelfs naar huis bellen om te zeggen waar we waren en ze hebben zelfs een daguitstapje met ons gemaakt, naar een groot meer, waar heel veel wilde kangeroo's waren, om ons wat van de omgeving te laten zien! Op de terugweg zijn we nog gestopt bij een vriendje van Grady (hun zoon) om wat dieren te bezichtigen; slangen, mooie vogels (inheemse papegaaien), een lammetje, fretten, een walliby.

Ze hebben zelf een aantal kinderen, waarvan een gedeelte op zichzelf woont (de oudste zoon, James,een bekende dj in de Goldcoast, en de dochter, Shondelle van Debra) en de jongste kinderen nog thuis wonen, 2 meisjes en een jongen. Toen wij daar waren was alleen Grady van 15 thuis. Zijn 2 zusjes (Brontee en Riley) waren uit logeren.

En na een super 2 dagen moesten we echter weer afscheid nemen van deze geweldige mensen:-(.

Vandaaruit dus met de bus naar Byron Bay, een strandplaatsje onder Brisbane. Daar wat gerelaxed. Leuke mensen leren kennen.

Vervolgens van Byron weer naar Brsibane en vandaaruit naar North Stradbroke Island, een leuk mooi eilandje voor de kust van Brisbane.  Hier hebben we op een  (flinke) afstand walvissen en dolfijnen gezien.  En 's avonds besloten we maar eens wat te ondernemen en in het dorpje werd een hypnose-show georganiseerd...jaaa;-).  Nou, wij waren wel nieuwsgierig hoe dit eraan toe zou gaan, dus hup ernaartoe... En ja, bij een hypnose show zijn natuurlijk vrijwliigers nodig en hij vroeg wie er intersse had om mee te doen.... Huhmmm, nou geloof ik eigelijk niet zo in dit soort dingen, maar ik ben graag bereid om nieuwe dingen uit te proberen en mijn horizon te verbreden.... dus ja,  ik ben ook maar het podium opgegaan en na een paar minuten kwam Eline  (waar ik sinds de farm mee samenreis) ook.  Ik had me voorgenomen om een open geest te houden en echt mijn best te doen om te doen wat hij zou zeggen.

Eerst moesten we ons allemaal goed concentreren op de lampen die rechtboven het podium hingen. Ondertussen moesten we onze armen en handen recht voor ons houden en ze zo hard als we konden tegen elkaar aanknijpen. Na een tijdje moesten we onze ogen sluiten en moesten  nog een aantal minuten (tot een teken vd hypnotiseur zouden krijgen) zo blijven staan en zou hij ons in een 'diepe slaap' brengen..... We moesten ons op zijn stem concentreren en als hij je zou aantikken zou je in een diepe slaap zijn..... Mijn armen werden zwaar....van het omhoog houden en knijpen...en ik doe echt mijn best, maar ik voel verder nog niet echt iets... Ondertussen hoor ik hoe hij de andere vrijwilligers afgaat... Ik wil eigelijk stiekum kijken wat er allemaal gebeurt, maar nee..... ik moet me blijven concenteren en hou dus mijn ogen dicht... Dan voel ik dat hij me aantikt, mijn armen omlaag brengt, me in een stoel zet en zegt dat ik een diepe, diepe slaap ben (" you're in a deep, deep sleep").... huhhhh...... nee hoor, ik ben niet in een deep, deep sleep.. ik ben gewoon klaarwakker.... Goed, misschien moet het nog komen.....dus ik blijf nog even proberen...... blijf met gesloten ogen in de stoel zitten. Maar na een paar minuten heb ik zo iets; 'nee, dit gaat niet meer lukken...., maar hoe ga ik dat nu duidlijk maken... en hoe kom ik nu subtiel van dit podium af...?'  Je weet namelijk dat er een hele zaal vol met mensen naar je zit te kijken en je wilt eigelijk zo onopvallend mogelijk weg gaan, maar dat zal niet lukken.... Dus dat gaat ondertussen door mijn hoofd heen...terwijl ik daar nog steeds met gesloten ogen zit. Het is best een 'ongemakkelijk' gevoel en maakt me aan het twijfelen wat ik zou doen....blijf ik zitten en speel ik me of sta ik op en ga van het podium af terwijl de hele zaal naar me kijkt. Waarschijnlijk hebben meer mensen dit gevoel en kiezen er wellicht een aantal voor om daarom maar mee te spelen....  Dan geeft hij zijn 1ste opdracht aan ons; doe net of je op een typemachine aant tikken bent... Dit is voor mij het punt om maar mijn ogen te openen en te laten zien dat ik helaas niet gehypnotiseerd ben....Ik zie een aantal mensen de opdracht uitvoeren... Ik vraag met een handgebaar of ik het podium kan verlaten, maar hij geeft aan dat ik even moet wachten.  De volgende opdracht; doe alsof je een piano bespeelt.... Ook hier doet een deel weer wat hij zegt.... En na een paar minuten mag ik dan eindlijk het podium verlaten en niet veel later volgt Eline ook.

En een tijdje later nog 1 en nog 1. Uiteindelijk zitten er nog maar zo'n 4-5 mensen, die wel de opdrachten uitvoeren. Opdrachten die overigens steeds gekker en lachwekkender worden (dat is tenslotte waar het om gaat, dat de rest van de zaal eens even flink kan lachen).  1 iemand, vindt het volgens mij wel allemaal leuk om te doen en geeft nog een extra draai aan de show en improviseerd er al 'gehypnotiseerd' lekker op los.... Jaaa, grappig is het wel...maar of het ook 'echt' is.... ik heb mijn twijfels..huhm...

De volgende 2 dagen hebben we nog wat gerelaxed en di. de 22ste gaan we weer terug naar Brisbane (met de bus, de boot, de trein en tenslotte de taxi..).

Do.de 24ste vertrekken we met Greyhound bus naar Noosa, een klein 'stadje' naar het noorden. Hier is eerlijk gezegd niet heel veel te doen, ook vanwege het slechte weer...het regent pijpenstelen. Ik had trowuens gehoopt en gedacht dat ik na NZ in Australie heerlijk mooi en warm weer tegenmoet zou gaan.... maar helaas de eerste weken in Australie was het weer niet echt wat je ervan zou verwachten; weinig zon, 'koud' vooral de nachten...en regelmatig regen.... Maar ja, het is tenslotte winter hier.

Vanuit Noosa zijn we weer met de bus naar Hervey Bay gegaan om vandaaruit een 3-daagse tour naar Fraser island te gaan.  Fraser Island is het grootste zandeiland ter wereld (het bestaat dus volledig uit zand, geen steen, grond, klei enz), ongeveer 123km lang en 15 km breed. Als je op het strand staat is het zand tussen de 35 en 135 meter diep!

Aboriginals noemen Fraser Island: 'K'Gari, wat grof vertaald 'paradijs' betekent. Dus dit zegt waarschijnlijk genoeg over wat  voor moois ons te wachten staat. En ja, eerlijk is eerlijk, de Aboriginals hebben niet overdreven, het  was er echt wonderschoon!

Ons tourgroep bestaat uit 24 mensen van verschillende nationaliteiten en de supervriendelijke tourgids Hayden. En we gaan het eiland verkennen met een heuse 'gepimpte' tourbus, het is nl een 4-Wheeldrive vrachtautootje met op de achterkant het zitgedeelte van een tourbus gemonteerd. En die 4-W blijt ook echt nodig te zijn; er zijn alleen maar hobbelige zandwegen met flinke gaten, dus we worden regelmatig flink door elkaar geschud.

Verder wandelen we komende 3 dagen door de schittende regenwouden, zie we prachtige ongeloofelijke kristalheldere meren, waaronder Lake McKenzie, rijden we, nou scheuren bijna over km's lang verlaten strand, lopen we langs beekjes waarvan het water dat erdoor stroomt zo'n 100 jaar oud is (100 jaar geleden als regen uit de lucht is gevallen en door het speciale natuurlijke zandfilteringssysteem er zolang over doet om bij het beekje uit te komen),  leren we veel over het eco-systeem van het eiland, echt zeer interessant, zien we wilde dieren, waaronder 2 Dingo's (wrs het alpha mannetje en vrouwtje) en een 4 meter lange! phyton (een gigantisch beest), struinen we door woestijnachtig gebied (enorme zandvlaktes met een meertje...een beetje vergelijkbaar met het 'rode beek gebied' in Brunssum, maar dan 10x zo groot), zien we een oud bootwrak en maken we een vlucht in een klein vliegtuigje met adembenemende uitzichten over het eiland. Ook gaan we naar Indian Head om wat dolfijnene of misschien zelfs haaien te spotten, maar helaas, ze zijn er niet. En naar de 'Champagne-pool-rocks', natuurlijke waterholen, meteen naast de zee.  En.... we genieten van het heerlijke weer, want het weer is hier dus echt prachtig, lekker veel zon en warm (behalve nog de nachten). Dus overdag kun je in je bikini lopen en 's avonds heb je echt een dikke trui en jas nodig.

En na 3 heerlijke dagen zit onze tijd op Fraser erop en gaan we met bedroefd hart terug naar Hervey bay... maar we hebben gelukkig niet lang getreurd want de dag erna doen we een 'whale-watching-tour' oftwel walvis-spotten. Want het is net het seizoen dat de walvissen van Antarctica omhoog naar de kusten van Australie komen om te paren. En ja we hebben geluk; we hebben deze machtige dieren vanaf maar een paar meter afstand vanaf ons bootje gezien....echt ONGELOOFELIJK!!! Zo mooi en zo indrukwekkend.... echt onbeschrijflijk, gewedlige dieren...en echt groot!! Een aantal kwamen langs onze boot gezwommen, bleven zelfs even 'hangen' om een kijkje te nemen en 2 andere bleven zelfs een tijdje 'spelen' rond de boot!! Echt geweldig om deze dieren van zo dichtbij te mogen zien!

Na deze onvergetelijke ervaring moesten we helaas weer verder; dus weer de bus in en op naar Town of 1770. Naar een mooi luxe hostel.  Hier wilden we naar toe om te leren surfen en een boottrip te maken naar het zuidelijkste puntje vd Great Barrier Reef. Helaas is het eerste niet gelukt....omdat het weer het niet toeliet....(argh dat stomme weer ook altijd, doet nooit wat je wilt;-)!). De wind was te zwak om te surfen... echter dit maakte de boottrip wel weer een stuk beter! Ten eerste omdat de rit naar het Reef hierdoor lekker rustig verliep (ik heb nogal snel last van zeeziekte) en als tweede was het water dus zo helder en rustig dat we echt perfecte zicht hadden over het Great barrier Reef. En ik weet...... ik blijf in herhaling vallen en mijn bijvoeglijk naamwoorden vocabulair begint wat eentonig te worden, maar echt ook dit was weer schitterd! We hebben eerst wat rondgevaren rond de baai van Lady Musgrave, een eilendje 'op' het Great Barrier Reef en hier kon je al een goed beeld krijgen van het koraal, de vissen en....yep, schilpadden. Vervolgens een korte wandeling gemaakt over het eilandje en het mooit strand waar allerlei (dood) koraal  in verschillende soorten en maten lag verspreid. En ookal was het 'dood', het was toch nog zeer mooi om te zien.

En als je op de Great Barrier Reef bent, dan moet je natuurlijk ook het water in! Je had 2 opties: snorkelen en/of duiken.... Hmmm, tja nu wilde ik altijd al een keer duiken, dus waarom niet hier in deze geweldige omgeving...  Omdat ik nog nooit eerder gedoken heb, ging ik dus een 'introductury dive' doen. Dus eerst mezelf in een krappe wetsuit geworsteld en korte uitleg van de instructeur, alle apparatuur op en om en.......daar zat ik dan op het afstapje van het vlot..... eerst even op het droge oefenen met het ademen door zo'n mondstuk..... jeetje wat voelt dat raar....het ademen gaat een stuk moeilijker zeg....dat had ik niet verwacht...hmmm, niet echt prettig moet ik zeggen.... ik vind het sowieso al allemaal erg spannend..stel je voor dat er iets fout gaat ofzo....hmmm. Vervolgens ga ik met de instructeur het water in en blijven we aan de opppervlakte...ook hier weer even oefenen met ademen......pfff, het gaat steeds moeizamer zeg...wat als ik dadelijk onderwater geen lucht krijg.....ieks....Ik begin het steeds enger te vinden...Na een paar minuten vindt mijn instructeur het tijd om naar onder te gaan...een yep daar gaan we......:"arrgghh.....rustig blijven Claudia! Rustig ademen!!" Oh jee, er loopt water mijn masker in!!! Jee, wat nu!! De instructeur laat me zien wat ik moet doen. Ik probeer het na te doen, maar het lukt niet echt.... ik vind het niet echt leuk meer, stomme masker...Ik wil naar boven.... dus we gaan even terug naar de oppervlakte. Masker leegmaken en even op adem komen.... Pfff, dit is minder leuk dan ik gedacht had...ik kan moeilijk ademen en vind het eng (understatement).... Maar zo makkelijk geven we niet op, he.... Poging 2: we gaan weer naar onder, dieper en dieper......argghh, en ja hoor er loopt weer water mijn masker in, nou weer maar probere schoon te maken, maar nee, het mislukt en er loopt just meer water mijn masker in.....ik krijg water in mijn neus en verslik me...ja hoor, nu zijn de poppen helemaal aant dansen...ik raak in paniek, en begin te hyperventileren....De instructreur pakt mijn handen stevig vast en probeert me rustig te krijgen....Ik wil alleen maar boven en normaal frisse lucht inademen, maar nee hij laat me niet zomaar gaan; hij houdt me nog steeds bij beide handen vast en kijkt me aan met een blik van, 'rustig maar, komt allemaal goed...' En gelukkig dat werkt, ik word rustiger en kan weer normaler ademen en krijg weer lucht binnen....pffff.

Als ik weer helemaal rustig ben, gaan we eindelijk 'op weg' richting koraal. En ja, het is echt allemaal betoverend; allerlei verschillende koraalsoorten in allemaal even mooie kleuren, dingen die ik nog nooit gezien heb of het bestaan van wist en schelpen in alle soorten en maten en honderden vissen, de 1 nog mooier dan de ander en zo dichtbij.... Maar helaas...ik kan niet optimaal geniet van al dit moois...ik voel me niet op mijn gemak tijdens het duiken...ik vind het nog steeds eng en ben gespannen..... Dus ondanks de wonderschone omgeving ben ik blij en opgelucht als we weer richting oppervlakte gaan!! Opgelucht en met volle teugen geniet ik weer van het 'gewoon' ademen en de 'echte' lucht....heerlijk!!  Dus ja, deze ervaring is helaas iets tegen gevallen :-(.  Wat ik wel heel erg jammer vind, want er is zo'n wondelijk mooie wereld daar beneden......(de snorkels logen niet;-).  Ik had echt nooit gedacht en verwacht, dat duiken zo 'moeilijk en eng' zou zijn.....  Maar ooit wil ik het wel zeker nog eens doen, maar dan waarschijnlijk de hele cursus, zodat ik  precies weet wat ik allemaal moet doen en ik me zelfverzekerder onder water voel....

Maaaaar.... gelukkig kunnen we deze onderwaterwereld hier ook redelijk goed per snorkel verkennen, dus dat doe ik  en ook dit is absoluut de moeite meer dan waard! En dit keer kan ik wel met volle teugen genieten....:-).

De volgende nacht zouden we eigelijk met de nachtbus van Town of 1770 verder gaan naar MacKay. Maar onze pech met bussen bleek nog niet afgelopen te zijn.....Om 12;00 'snachts,  in de kou weer wachten en wachten..maar nee, geen bus.....was ons vergeten op te pikken...

Dus de volgende nacht nieuwe kansen en ja dit keer werden we wel opgepikt en kwamen de volgende ochtend in MacKay aan. Hier zouden we een 'platypus-tour' doen.  Zo gezegd, zo gedaan en hebben we tijdens de tour wilde platypussen oftewel de zeldzame vogelbekdieren gezien, die als ik het goed begrepen heb, alleen hier in dit deel van Austarlie voorkomen.

De dag erop weer verder naar het noorden, naar Airlie Beach, voor een 2-daagse boottrip naar de Whitsunday's.  Een mooie eilanden groep, dicht bij the Great barrier Reef.  De boot waarop we gingen was een grote catamaran (genaamd Wings II). We waren met ongeveer 25 man. De slaapcabines waren 'ietsie' krap.... met z'n 8-en op een kamertje van ongeveer 2 bij 2 meter, de smalle bedden boven elkaar gestapeld (en nu maar hopen dat de boot 's nachts niet te veel zou bewegen, anders lag je naast je bed).  Eline en ik moesten een bedje delen, dat in een driehoek liep en bij de voeten nog maar zo'n 50 cm breed was...dus ja, je kunt je voorstellen dat we niet echt lekker geslapen hebben, maar het dagprogramma maakte het gelukkig meer dan goed. Mooie stranden en ook dit keer weer veel gesnorkeld boven het schitterend koraal en tussen de meest kleurrijke vissen.  Enige minpuntje....het zeewater was IJSkoud, zelfs met wetsuit... Dus je hield het achter elkaar  niet langer dan 20-30 minuten in het water vol....brrrrr.  En helaas konden we na het zwemmen niet opwarmen onder een warme douche, aangzien we met de geringe watervoorrrad op de boot maar 2 douche's van 30 seconden!! mochten nemen...

Na deze leuke boottocht, eerst weer terug naar Airliebeach en vervolgens door naar Townsville. En ook Townsville is weer het 'opstap'punt voor een eiland, nl; Magnetic eiland. Hier hebben we in een leuk en gezellig guesthouse overnacht, een fijne wandeling gemaakt waar we onze eerste koala's in het wild hebben gezien, waarvan ook een moeder met jonkie...:-). Wat zijn die beestjes toch lief, je zou ze echt dood willen knuffelen, zo schattig zien ze er uit....

De volgende dag wilde we een poging doen om te gaan zee-kanoen... Ik dacht: ' ohh, niks aan.." Nou, fout gedacht...zo'n kanoe ligt ontzettend onstabiel en ja hoor...... nog voordat we goed en wel in de kano zaten (om precies te zijn, bij het instappen..) kiepten we al om en lagen we uitgestrekt met kleren en al in het het water..... En toen de eigenaar wel even wilde voordoen hoe het wel moest, viel ook hij om en plons...in het water...hahaha.  De tweede poging verliep gelukkig iets soepeler en na een paar minuten waren we op weg. Maar ook dit liep niet echt lekker, het pedellen ging niet goed met zijn 2-en en het ging er nog steeds heel wiebelig aan toe....steeds op het randje van omkiepen... dus na zo'n 25 minuten hielden we het voor gezien en zijn we maar terug gegaan. 

 Aan het eind van de middag, als de vloed weer zou opkomen, zouden er in het ondiepe water, reef-tip haaien te zien zijn, die daar aan het jagen waren op kleinere vissen. En ons werd gezegd dat dit kleine onschuldige en ongevaarlijke haaien waren en dat je gerust het water kon ingaan om tussen de haaien te staan en te kijken hoe ze aan het jagen waren..... Dus dachten we oke, laten we dat dan maar eens meemaken...dat tussen de haaien staan.... dat doe je tenslotte ook niet iedere dag;-) .  Zo gezegd, zo gedaan, al van een afstandje kon je de vinnen boven het water zien uitsteken...... weet je wel, zoals je op films ziet.... alleen dan iets kleiner. Een beetje spannend vond ik het wel.... maar toch maar het water in gegaan tot ongeveer kniehoogte richting de haaien (nee...ik heb echt geen zelfmoord neigingen, ons was echt gegarandeerd dat het onschuldige haaien waren...).  na een tijdje staan had ik nog geen haai van dichtbij gezien, dus maar een paar stappen verder....  opeens hoorde ik achter me een hard gespetter in het water.... en ik slaakte een niet al te zachte schreeuw van schrik..;-).  1 vd niet zo kleine haaien had zojuist een flinke vis gevangen. ....Nou die haai was toch met gemak 1,5 groot, wat ik zo snel had kunnen zien..slik....   Hmmm, toch maar nog even wachten of ik er misschien nog 1 kan zien... En na wat minuten wachten (Eline stond gelukkig ondertussen naast me), zagen we inderdaad  3 vinnen om ons heen zwemmen op zo'n 3-4 meter afstand en....... ze kwamen onze richting op.....ieks....en nu maar hard duimen dat die mensen inderdaad gelijk hadden en ze echt ongevaarlijk waren;-). De haaien zwommen even wat rond en na een minuutje hielden ze het voor gezien een gingen ze ervandoor....en konden wij weer rustig ademen....pffff, beetje eng was het wel, hoor....Maar wat een joekels zeg..... geen witte haai formaat ofzo, maar toch aardige afmetingen....

De laatste avond hebben we in een gezellig en luxe tentje geslapen. en de volgende dag weer met de boot terug naar Townsville. Daar nog even rond geneusd in het zeer interessante Reef Aquarium. En daarna door naar Cairns.

Hoe meer we richting noorden we gaan, hoe warmer het weer wordt, dus dat is wel lekker. Alleen neemt ook de luchtvochtigheid toe, dus dat is ietsje minder, maar ja, als ik Ghana heb overleefd, dan  moet dit een 'piece of cake' zijn' ;-). 

In Cairns hebben we eerst een aantal dagen lekker niks gedaan en gerelaxed. Want ik was eerlijk gezegd een beetje 'reismoe' geworden.... Ja, het klinkt raar, maar op een gegeven moment is het even allemaal teveel....De meesten van jullie zullen wel denken, wat zeur je nou...je bent aant rezien, heerlijk toch... Ja het is ook heerlijk, grotendeels van de tijd, maar het kan ook echt vermoeiend zijn...en dan bedoel ik niet alleen het 'fysieke' aspect: bus-in, bus-uit, koffers slepen, tas inpakken en uitpakken, steeds weer een nieuwe bestemming, enz, maar ook het 'psychologische' aspect; je doet zoveel indrukken op, je ziet zoveel nieuwe en indrukwekkende denken, maakt zoveel mee.... dat vraagt energie, echt...geloof me. Dus ja, na ondertussen toch al zo'n 4 maanden vrijwel constant onderweg te zijn (met enkele 'langere' stops), heeft de 'reismoeheid' ook even bij mij toegeslagen.  Dus even wat uitrusten en bijtanken en hopelijk dat het daarna weer wat beter gaat.....

 Vervolgens zijn we afgelopen donderdag met een tour nog iets verder richting noorden gegaan, naar Cape Tribulation, langs de Mosman Gorge en door de Daintree regenwoud, waar we 2 wilde  salt-crocs (krokodillen) hebben gezien, langs de mangroves.  We hebben een aantal nachten overnacht in hutjes midden in het schitterende regenwoud. De omgeving is hier prachtig, de verschillende reuzebomen en 100en soorten planten, echt heel mooi. Het regenwoud eindigt meteen aan het strand, wat ook zeer apart en mooi gezicht is.... En het strand heeft daardoor iets 'extra's', echt heel mooi.....  Alleen het weer zat weer even tegen en heeft veel geregend, waardoor we niet heel veel konden doen.... Wel zijn we nog een middag op een 'exotic-fruit tasting' geweest en hebben we allerlei verschillende, meest onbekende soorten, heerlijk, tropisch fruit geproefd. 

Afgelopen maandag zijn we vanuit Cape Tribulation met een tour richting Cooktown gereden met een 4-wheel-drive over de bekende Bloomfield-trek. In Cooktown is captain Cook, de (wordt gezegd) ontdekker van Australie, als eerste aan land gegaan. De terug weg naar Cairns nog even door het luxe Port Douglas gereden.  En rond 20;00 weer terug in Cairns en  heel eerlijk gezegd  viel deze dag wat tegen....

En nu ben ik dus weer in Cairns en zitten de eerste 2 maanden Australie er al weer op en gaan we als het goed is vrijdag weer verder op pad. Dit keer willen Eline en ik een kleine campervan huren en in 2 weken van Cairns naar Darwin rijden en zelf wat plekjes onderweg verkennen..... Dus ja, ik ben benieuwd hoe dit gaat bevallen... we zullen zien. En dan zal ik daarna toch  wat werk moeten gaan zoeken, want mijn financiele bronnen 'beginnen' uitgeput te raken! Dus hoop dat ik wat leuks kan vinden...

Liefs Claudia