Kia Ora*

Ja, lieve mensen....ik leef nog....alive and kicking...;-)  Sorry voor mijn lange 'afwezigheid', maar het schijnt er maar niet van te komen om de tijd te vinden/maken, om de site te updaten..... Ik heb een druk, druk schema...ja echt ;-).

Maar na veler verzoek, trek ik vandaag een middagje (en wrs avondje) uit om jullie weer op de hoogte te brengen van al mijn 'avonturen'...en dat zijn er wat (vind ik tenminste) dit keer!!

Nu moet ik even erg ver, ver gaan terug denken..... 3 weken...pffff, het lijkt wel 3 maanden... Even goed graven in dat koppie van me ( mijn 'journal' erop na slaan wil ook wel helpen;-) )

Woe. 14 mei heb ik Japan verlaten en ingeruild voor het (ook weer) schitterende Nieuw Zealand. Nog heel even kort over mijn vlucht van Osaka naar Auckland.... Op het vliegveld in Osaka, had ik toevallig een 'kiwi' leren kennen en raakten aan de praat. Hij had dezelfde vlucht als ik, alleen 1ste klas (tja verschil moet er blijkbaar zijn;-)..... Omdat ik een beetje inzat over het aantal kilootjes van mijn koffer (was 'ietsie' meer dan toegestaan), bood de aardige Kiwi, John genaamd, mij aan om samen met hem bij 1ste klas in te checken omdat zij meer kg mogen hebben.... En hoewel ik daardoor wel de lange wachtrij bij 'economics-check-in' wist te omzeilen, maakte het helaas niks uit voor mijn kilootjes en moest ik dit keer wel bij betalen:-(.

Een ander voordeel dat mensen van 1ste klas hebben is dat ze voor het boarden, naar de 'first-class-lounge' mogen gaan en daar in heerlijk lounge-stoelen mogen genieten van gratis drankjes en snacks ed.  Dus John stelde me voor om mee daarheen te gaan. En hoewel ik ook dit keer bang was dat zijn plan niet zou werken, omdat je bij de 'ingang' je ticket moet laten zien......ben ik toch samen met John de luxe 'first-class Lounge' binnen weten te komen (met mijn 'economic-ticket') en kunnen genieten van de comfortabele stoelen en gratis drankjes en snacks:-).  Dus tja, dat was wel leuk om een keer mee te maken...

De vlucht is daarna verder goed verlopen en 's ochtends na een 11-uur durende vlucht kwam ik aan in Auckand, NZ!!

De dag ervoor had ik via internet een YHA-hostel geboekt en bij aankomst had ik weer een meevallertje. Ipv de 'dorm'kamer die ik geboekt had, mocht ik voor dezelfde prijs in een 'double-room' slapen..... lekker een hele kamer voor mezelf voor nog geen 15 Euries p.n!!

De dagen erna heb ik Auckland verkend; musea, downtown incl de Skytower met schitterende uitzichten over Auckland en wijde omgeving vanaf......uhhh heeeeel hoog( dacht ong. 230 meter), de mooie haven incl vismarkt en veel, heel veel rondgewandeld...... Met onzettend zere voeten als gevolg:-(.

Ik wist trouwens niet dat Auckland zo ontzettend 'heuvelig' is/was, stijle bergen joh!.....  San Fransico...oftwel de Oliemolie of de berg in Valkenburg zijn er niks bij.....  

Vervolgens ook maar eens gaan uitzoeken op welke manier ik de rest van Nz ga verkennen..... een huurauto of campervan..neee te duur (hoewel dit wel ideaal zou zijn), een zogenaamde hop-on-hop-off-bus, een georganiseerde bus die een vaste route door heel NZ rijdt en waar je  af en op kunt stappen waar je wilt en die ook tussendoor op bezienswaardige plekken stopt en ook nog accomodaties en activiteiten regelt.....mmm..., misschien, hoewel ik eigelijk niet zo van het GGGG.. oftewel 'grote 'groentjes' groep gebeuren' ben: want deze bussen hebben normaal een vrij 'jong feest' clientele, waar ik eigelijk niet zo'n trek in heb. En de laatste optie is natuurlijk openbaar vervoer en hoewel dit op zich een goede optie is, leer je via deze weg minder snel mensen kennen en kom je een stuk moeilijk op de 'afgelegen' lokaties....

Hmmm, tja wat zal het worden.  Na wat wikken en wegen (mij niet geheel onbekend;-), maak ik toch een afgewogen en overdacht besluit (huhum): ik ga het 'hop-on-hop-of' gebeuren toch maar eens een kans geven...  maaaaaaar ik koop niet meteen een 'pass' voor heel NZ,  eerst maar eens alleen voor het noord-eiland. Zou het tegenvallen kan ik nog altijd voor het zuid-eiland overstappen naar een openbaar vervoer pas en zou het hartstikke meevallen, kan ik ook voor het zuid eilland een hop-on-of-pass kopen.....  Ik heb wel natuurlijk eerst wat aanbieders met elkaar vergeleken en gezocht naar (zover dat gaat) waar de gemiddelde leeftijd van de reizigers toch net iets hoger is dan de middelbare-school verlater en de groepen niet al te groot zijn......  Ben uiteindelijk zo bij 'Stray' terechtgekomen, met als extra bonus, dat zij je ook nog bij je hostel/hotel voor de deur afzetten en ook weer oppikken! Wel lekker handig als je een zware bepakking hebt;-).

Nou, zo gezegd, zo gedaan..... En di. ochtend 20 mei werd ik bij mijn hostel opgepikt door de "Stray' bus.  De bus zat al aardig vol, ong. 25 man, dus dat vond ik in eerste instantie wat minder.  Onze eeste bestemming zou Hahei worden, met een tussen stop in Thames, waar ik een oude goudmijn bezocht heb. Bij aankomst in Hahei hebben we een groepswandeling  over het strand en door 'bush' naar Cathedral Cove gemaakt en bij terugkomst stond ons een heerlijk bbq-maaltijd te wachten....jammie. Heerlijk gegeten en iedereen wat beter leren kennen.  En hoewel ik de eerste uren op de bus al spijt had dat ik de 'hop-on-hop-bus' keuze gemaakt had, naarmate ik iedereen wat beter leerde kennen verdween die spijt gelukkig ook weer...

Dag 2:  hebben we onze tocht voortgezet naar Raglan, een bekend surfplaatsje aan de westkust. Daar hebben we overnacht in gezeligge blokhutten (inclusief een spa)  en onze eigen pasta-maaltijd gekookt, talrijke surfers zien 'crashen' in de golven en een mooie zonsondergang- wandeling gemaakt.

Dag 3:  zijn we eerst richting Waitomo gereden, wat bekend staat om zijn (ondergrondse) grotten, waaronder de bekende 'gloeiworm-grotten'. Hier hadden we de keuze uit verschillende ondergrondse activiteiten. oa: 'toobing'oftewel 'white-water-rafting', wat mij wel wat leek....  na eerst met veel moeite in een 'wet-suit' gehezen te zijn...gingen we met een groepje van 6 en de gids op weg door de weilanden richting grot, die goed verborgen lag. Eerst wat laddertjes omlaag totdat er geen daglicht meer te zien was... hmm, ik ben niet zo'n fan vh het donker...gelukkig hadden we een hoofdlampje op de helm.... En vanaf daar begon de tocht door, over, tussen en over rotsen en spelonken, langs stalagmieten en stalagtieten, door het ijs-en ijskoude water, varierend van enkelhoog tot nekhoog .....jaaaa, we hebben ook stukken moeten zwemmen, en hoe verder je het water ingaat, voel je op een gegeven moment het ijs en ijskoude water je wetsuit in stromen.....brgghhhh, na zo'n 2-3 minuten in het water beginnen je handen al gevoelloos te worden....   Een ander onderdeel van 'tour' was de schitterende 'glowworm'cave. In het pikkedonker zie je duizenden en duizenden kleine groene lichtjes aan het plafond van de grot hangen, de gloeiwormen. En hoewel wij onze lampen allemaal uit hadden produceerden deze gloeiwormjes genoeg licht zodat wij voldoende konden zien zo'n 7-8 meter onder de grond. Andere gedeelten van de tocht hebben we 'ge-tubed', in een grote ruberen band door het water heen gestroomd, waarvan ook weer gedeeltes in het pikkedonker waren...erg leuk (en ook wel spannend;-0).

Vervolgens weer op weg met de bus naar Maketu, waar we zouden overnachten in een Marae (Maori meeting-huis) bij een lokale Maori-familie en waar we op de echte Maori manier begroet werden (neus-neus). Zij hadden een heerlijke 'hangi-maaltijd' voor ons klaargemaakt. En na de maaltijd kregen we een heuse Maori voorstelling van dans, zang en lelijke gezichten trekken ;-)(traditie van Maori).  Uniek om te zien!! En ja, daarna moesten we er zelf aan geloven en kregen wij zelf ook lessen in de dans, zang en 'afschrik-technieken', die we daarna moetsen opvoeren.  De vrouwen leerden dansen met de 'pois' (een touwtje met een balletje eraan) en de mannen de 'Haka', waarbij ze zichzelf veel en hard op de (blote) borst en benen moesten slaan, enge gezichten erbij trekken (waarbij de tong zover mogelijk moest worden uitgestoken (geloof me, hilarisch om te zien:-) ) en een aantal harde 'kwade' kreten moesten uitroepen (misschien kunnen sommigen onder jullie de reclame van het NZ-rugby team nog herinneren?).

De nacht brengen we met z'n allen in 1 grote slaapzaal door, allemaal matrasjes op de grond, naast elkaar... Deed me een beetje terugdenken aan schoolkamp;-) .

De volgende ochtend (dag 4) worden we (weer vroeg, zoals altijd) gewekt met Abba-muziek..vraag me niet waarom... En na het ontbijt was het alweer tijd om verder te gaan naar de volgende bestemming: Rotorua.... Maar niet voordat we eerst een stop gemaakt hebben om te gaan.......Wildwater-raften!!!! En niet zomaar wildwaterraften....nee, bij deze trip ga je de hoogst commerciele (oftewel amateur) waterval omlaag vd wereld!!! Namelijk zo'n 7 metertjes hoog! Op weg naar het opstappunt, krijgen we een heel 'veiligheidsverhaal', wat je allemaal moet doen als de boot omkiept of als je uit de boot valt (vooral NIET proberen te staan, omdat je dan met je voeten klem kunt komen te zitten tussen de rotsen/stenen en vervolgens verdrinkt)  of erger nog...wat je moet doen als je onder aan de waterval uit de boot valt!! Aangezien een 7 meter hoge waterval niet de eerste beste waterval is om af te 'glijden', bestaat er een risico als je uit de boot in het water valt,  je onder aan  de waterval weer terug onderwater wordt gezogen....hmmm, geen prettige gedachte... je moet dan blijkbaar vooral niet proberen om naar boven te zwemmen, maar je moet je zo klein mogelijk maken als een balletje en dan word je (als het goed is) vanzelf naar de wateroppervlakte 'geschoten'.....  Na dit verhaal was mijn enthousiasme en zin voor het raften eerlijk gezegd ver verdwenen en was er vooral nog angst over.... Vooral ook omdat mijn gedachte was...: 'in een panieksituatie onthoud je nooit wat er net allemaal gezegd is, maar doe je wat je instinct en overlevingsdrang zegt wat je moet doen; dus naar de wateroppervlakte zwemmen en/of proberen te staan en NIET... jezelf klein maken als een balletje!!" . Maar goed..... na mezelf wat moed ingesproken te hebben, dat de kans dat net IK bij de waterval uit de boot zou vallen wel erg klein zou zijn en het allemaal wel goed zou lopen, ben ik toch maar uiteindelijk in de boot gestapt (voelen jullie 'm al aan komen;-).

We waren met 5 'Stray' mensen (Nienke, John, Dennis, Sam en ik) en de gids in de boot. Het eerste gedeelte was al echt super; afwisselend rustige en snelle, ruige stukken en zowel van de omgeving en natuur genieten als hard pedellen en sturen en wat kleine watervallen..... En toen, toen kwam de boze, grote waterval dichterbij..... we gaan samen met de gids nog eens alle instructies na en maken ons dan klaar voor de 7 meter diepe val...... En daar gaan we..... het komt dichterbij....nog maar 3 meter, nog maar 2, nog maar 1....... en AAAAARRGHH, daar gaan we....... 7 meter omlaag, het rubberen bootje staat nu verticaal en onder ons komt het water dichterbij, dichterbij.......Totdat de neus van het bootje als eerste het water raakt en het bootje met ons erin vervolgens compleet  onder water verdwijnt........ Ik voel het kolkende water overal om me heen en probeer me zo goed mogelijk aan de touwen van de boot vast te houden.....maar het water is te sterk.... ik houd het niet meer en laat het touw los........en dan is het gebeurd...........ik voel dat ik uit het bootje wordt gezogen en onder water wordt getrokken......PANIEK, HELLLLUUPPP!!!!En dan gaat er door me heen: "Wat nu, Wat moest ik ook alweer doen, wat zeiden ze ook alweer....huuhhhh.....niet zwemmen, vooral niet zwemmen..... klein maken...klein maken als een balletje!!!"  Dus dat doe ik..... en na een paar seconden voel ik weer lucht en zie ik de lucht...en kan ik weer ademen!! Pfffff........ik leef nog..... ik draai me op mijn rug en strek me uit (ook instructies) en drijf met de stroming mee.  Verderop zie ik mijn bootje en  ook iemand op een rots staan die een touw naar me gooit. Ik pak het touw vast en wordt naar de kant getrokken... Terwijl dit gebeurt denk ik bij mezelf...."WOAW"  en vind het eigelijk best 'super' wat er net gebeurd is..... komt waarschijnlijk door de adrenaline.......(hoop ik tenminste;-).

Als ik weer vaste grond(rotsen) onder me voel en de gids zegt dat ik kan gaan staan,  probeer ik rechtop te gaan staan, maar dat kost me toch wat moeite...mijn hele lijf trilt...ook waarschijnlijk weer van de schrik/adrenaline en de kou... tegen de tijd dat ik helemaal recht sta, is mijn bootje er ook weer en stap ik weer vrolijk in, terwijl de rest me allemaal met verschrokken en bezorgde gezichten aankijken en vraagt of ik in orde ben......" YEP.... alive and kicking" ;-)

Na in totaal zo'n uurtje in de boot gezeten te hebben (nou ja, voor mij dus een paar minuten minder ;-), komen we op ons eindpunt en zetten we weer voet aan land....

Vervolgens worden we naar ons hostel in Rotaroa gebracht. De Stray-bus maakt hier alleen een korte stop om vervolgens door te rijden naar Taupo. Maar ik en een aantal andere 'Strayers' (Nienke, Nederlands; Dennis, Deens; Sam en Jenny, Engeland) hebben besloten dat we graag iets langer in Rotaroa willen blijven en nemen dus afscheid vd anderen in de bus.

De volgende dag (5) huren we een auto ('Bud' genaamd;-) en gaan zelf op pad. We bezoeken de bekende '(geo)thermische' gebieden, met bubbelend modder, groen, geel, rood water, fosfor poelen, geisers, dampende kraters enz.. Erg apart en bijzonder om te zien.

Daarna lekker met z'n allen pizza gegeten en hoewel de vermoeidheid al had toegeslagen, zijn we toch nog even op stap gegaan naar de bar/dancing aan de overkant vd straat....

Dag 6: Heerlijk uitgeslapen!!! 'Bud'  teruggebracht en rond 12;00 werden we weer opgepikt door de volgende Straybus en gaan we naar Taupo.  Deze bus is vrijwel leeg (maar 6-7 man), dus hebben alle ruimte.  In Taupo hebben we de meogelijkheid voor de volgende en ultieme 'adrenaline-verhoogende' activiteit te doen....namelijk: Skydiven!!! En aangezien dit 1 van de dingen is, die al heel lang, heel hoog op mijn 'to-do' lijstje staat, en er geen betere plek is om dit te doen dan hier (zowel qua prijzen als omgeving/uitzicht) sla ik dit natuurlijk niet over en ga vandaag SKY-DIVEN!!!

We worden lekker luxe opgepikt door een limousine...yep, echt waar. En komen zo'n 20 minuten later aan op het 'vliegveldje'. We krijgen een korte introductie en moeten kiezen vanaf welke hoogte we springen (12-of 15.000 feet)  en welke liedjes je op je dvd wilt (als je die tenminste wilt voor de flinke meerprijs...maar ja als je een sky-dive doet wil je er ook bewijs van hebben, toch;-)). Dan worden we in de overall en harnas gehesen, krijg je een korte instructie van je instructeur waarmee je springt (het is namelijk een tandem-sprong). Mijn instructeur heet Reno en is volgens mij ooit een keer door een molewiek geraakt (ookal hebben ze die hier niet maar alla;-), zo raar is ie...

En dan is het tijd om naar het roze vliegtuigje te gaan dat ons omhoog de lucht in zal brengen. Ik zit samen in het vliegtuig met Nienke en Jenny. En het is de bedoeling dat ik als tweede spring, na Nienke... We gaan omhoog, en hoger en nog hoger...en dan is het zover 12.000 feet ofwel 4 km...... tijd om te springen.... Nienke gaat eerst....ik hoor haar schreeuwen als ze uit het vliegtuig glijdt... en dan is het mijn beurt...... Ik zit op het randje van de deuropening......ik voel de harde, koude wind.....ik kijk naar onder....hmmm, had ik misschien beter niet moeten doen;-).......alles lijkt ver weg.....en dan ga ik(we)....... en vallen we met een ongeloofelijke vaart omlaag...je voelt de wind langs je heen razen, een oorverdovend lawaai,  we tollen in het rond....... onder je wordt alles steeds wat groter en komt dichterbij.......Het is echt een onbeschrijfelijk gevoel, wat je op dat moment ervaart.......WOAW, het is 'awesome', overweldigend, geweldig, sweet,.......vanalles...... Alleen, jeetje wat doen mijn oren ongeloofelijk pijn...auwwww.....

De vrije val duurt ongeveer 40 seconden (wat het niet lijkt) en daarna wordt de parachute geopend, een kleine schok en wordt alles rustig....... Jeetje, wat een geweldig uitzicht...je kunt mijlenver kijken, het Taupo-meer onder je, de bergen, de lucht..... schitterend. En dan voel ik ook de kou, vooral mijn handen (aangezien ik geen handschoenen heb aangedaan, stom, stom)...brggh...  En dit lijkt wel eeuwig te duren (gelukkig). Reno maakt een paar bochten en we draaien en fladderen van de ene naar de andere kant.... De grond komt langzaam dichterbij, de mensen lijken geen mieren meer en uiteindelijk voel ik de grond weer onder mijn voeten.. nou ja kont, aangezien je je voeten moet optillen en op je achterste land.   Jaaaaa, en ook dit was weer geweldig!!! En yep...nog steeds: alive and kicking!!;-)

Bij terugkomst in de hostel, staat ons wederom een heerlijk maal te wachten (dat de Stray-driver heeft klaargemaakt!) en daarna vroeg naar bed...uitgeput.....

De volgende ochtend (dag 7) moeten we erg vroeg uit de veren en gaat de wekker al erg vroeg: 5;30....want we gaan de Tangariro crossing doen! Dit is 1 vd bekenste en mooiste 'hikes' door het geweldige landschap en bergen van NZ (in dit gedeelte is een groot deel van The Lord of the Rings opgenomen en wij zullen zelfs een stukje van Mount ' Dome' beklimmen). Het was even twijfelachtig of we wel konden gaan vanwege het weer (regenachtig, flinke wind enz) en aangezien we flink de bergen ingaan, willen we niet verrast worden door het weer en doodvriezen....

Dus onze kleren worden voor vertrek door de gids gecheckt. Ik krijg nog een extra fleece-trui (terwijl ik al een 2-shirts, een fleectrui en dik vest en jas aan heb...)  en waterdichte broek. Ook krijgen we allemaal sneeuw'spikes' om onder de schoenen te binden als het nodig zou zijn en een ijspik. En dan zijn we klaar om te gaan....Bepakt en bezakt (met eten, drinken en kleren) beginnen we aan de 8 uur durende tocht.  Het eerste gedeelte is het (natuurlijk) allemaal stijl omhoog...pfffff, wat is dit zwaar, na een klein uur klimmen ben ik echt al bekaf.... en we hebben nog 7 uur te gaan......... Dit ga ik nooit redden..... Gelukkig is er nog 1 meisje dat het zwaarder heeft dan ik en waar we regelmatig op moeten wachten, wat mij dan weer de tijd geeft om op adem te komen...... En hoewel het echt ontzetten zwaar is, is het uitzicht ook geweldig... Het is niet uit te leggen in woorden, dat doet het geen recht en ook foto's hoef ik niet te laten zien, want daar komt het ook nog niet half tot zijn recht..... Dus tja, jullie zullen toch echt een keer zelf omhoog moeten klimmen, willen jullie het zien;-) 

Na zo'n 3 uur klimmen, zijn we op het hoogste punt aangekomen...YES,wat ben ik opgelucht,  ik heb het gered...vanaf hier is het alleen nog maar rechte stukken en bergafwaarts!!

Het landschap en het weer varieerd gedurende de hele tocht: flinke begroeiing, vulkaanrotsen, lege vlakte, vulkaanmeren en kraters, bos, sneeuw, ijs, mist, zon, flinke wind.....En allemaal even schitterend.

 Rond 13;00 maken we een langere stop en lunchen we op de 'vulkaan'grond met uitzicht over een smaragdgroen vulkaanmeer. Dan verder bergaf...

Het laatste uur is een flinke wandeling door de 'bush' en rond 17;00 zitten we weer in het busje op weg naar ons volgnde hostel, in het kleine dorpje, National Park.....  Al met al was het een zware, maar geweldige 'hike'.

Ons hostel is een mooi houten gebouw met een hot-tub en een grote woonkamer-achtige lounge met een heerlijk grote open haard en goedkope maaltijden voor 'backpackers'. 

Het is zo relaxed hier dat Sam, Dennis en ik besluiten nog langer hier te blijven en nemen dus de volgende dag afscheid van Nienke en Jenny.  De rest vd de dag nog wat gerelaxed en geluierd en bijgekomen vd afgelopen dagen.

De volgende dag (dag 9 geloof ik), lekker uitgeslapen, een korte wandeling gemaakt wat tv gekeken, boekje gelezen enz.

Dag 10 gaat de trip verder naar Wellington. Sam en ik nemen afscheid van Dennis, want die gaat terug naar Auckland. Onderweg doen we nog een wedstrijdje 'rubber-laars-gooien'.... die ik ook nog win;-) En rond 15;00 komen we aan in Wellington.  Sam en ik gaan nog een kijkje nemen in het bekende TePapa museum en daarna gaan we een hapje eten en drinken in een echt Belgisch restaurant, waar we een heerlijke pan met mosselen bestellen.

De dag erop ga ik Wellington verder verkennen. Het is echt een leuke, sfeervolle stad. Het bevalt me hier beter dan Auckland.   Met de cablecard omhoog gegaan en van een heerlijk uitzicht genoten, door de botanical garden gelopen, een kijke genmomen in 'the National Gallery' . En als ik buiten kom is er een heel gebeuren aan de gang, met de burgemeester en kolonellen en Moari-voorstelling enz. Schijnbaar is dit weekend het weekend voor de Vietnam-veteranen.

"s Avonds gaan Sam en ik naar de bioscoop; jawel, naar Indiana Jones;-) Even heerlijk onderuitzitten en verstand op nul..;-)

De ochtend erop voelen zowel Sam als ik ons een beetje ziekjes; hoofdpijn, verkouden, snotteren enz. Dus we blijven lekker lang in bed liggen. Daarna ga ik op zoek naar een aphotheek, voor wat medicatie.  En daarna naar de Parlementsgebouwen voor een tour; erg interessant. En als laatste nog eens naar het TePapa museum (is zo groot dat je er dagen in kunt rondlopen).

Dus ook de dag erop ga ik nog eens terug naar het museum. En aangezien het de laatste avond van Sam en mij samen is en ik morgen jarig ben, besluiten we om een vervroegd verjaardag-diner te nuttigen in weer het geweldige Belgische restaurant...dit keer neem ik de haring/rolmops..jammie!

En dan is het 2 juni. Sam is al heel vroeg vertrokken en ik moet ook vroeg op, want vandaag neem ik de ferry naar het zuid-eiland. Ik (en 10-tallen anderen) wordt opgepikt met de shuttle en afgezet bij de ferry. Het is een flinke boot; ruimte voor 1650 passagieren, een filmzaal, een restaurant, bar, gameroom. Het weer is koud, regenachtig en windig, maar desondanks sta ik een tijd buiten op het dek (als 1 vd weinigen)  en geniet van de 'rit', het landschap en de zee. Ik zie zelfs in de verte dolfijnen zwemmen!! Na een tijdje wordt het toch erg koud en ga ook ik binnen de warmte opzoeken.

En rond 12;00 komen we aan op het zuid-eiland, in Picton en word ik weer opgepikt en naar mijn hostel gebracht. Picton is een klein, gezellig dorpje, net als mijn hostel. Een klein gezellig huiselijk hostel. 'S avonds ga ik lekker uiteten en trakteer ik mezelf op een heerlijke maaltijd; de heerlijkste zalm die ik ooit gegeten heb! En ondanks dat ik de (verjaar)dag vandaag 'alleen' heb doorgebracht, heb ik een heerlijk dag gehad!

Ik slaap vanavond in een 4-pers.dorm. En alleen de eerste nacht is er nog iemand aanwezig. De andere 2 nachten heb ik de kamer helemaal voor mij alleen!

De ochtend erop is mijn verkoudheid nog steeds niet helemaal weg en voel me vermoeid, dus besluit om weer even lekker te blijven liggen. Lees mijn boek, luister wat muziek en loop wat door Picton heen. Ik loop al een aantal dagen met het idee rond om hier in de omgeving te kijken of ik een weekje ofzo kan gaan druivenplukken/op een wijngaard kan werken... Dus probeer daarvoor wat dingen uit te zoeken en bel wat rond. Maar helaas men kan alleen mensen voor min. 2 weken of meer gebruiken en dat is voor mij net iets te lang.... zoveel tijd heb ik ook weer niet... Eerlijk gezegd lig ik (ver) achter op mijn geplande schema.......en kom ik waarcshijnlijk (vrij zeker) mijn vlucht van Christchurch naar Australie te verzetten, aangezien die al in 6 daagjes is....

Woe 4 juni,  ik neem de bus naar Nelson, een iets groter plaatsje.  Wellicht dat ik hier in de omgeving ergens wat kan werken... misschien een WWOOF-farm (hier help je mee op een (meestal) organische boerderij in ruil voor accomodatie en maaltijden. Maar helaas ook hier geen geluk. Wel is Nelson een heerlijk stadje, niet te groot, niet te klein, geweldige sfeer, relaxed, allemaal schattige, ouderwetse, houten Engelse huisjes....yep hier zou ik eigelijk wel wat langer willen blijven.......hmm. En het hostel waar ik verblijf is weer fantastisch:Accents on the Park, een oud Victoriaans, houten huis, heel huiselijk weer ingericht maar toch groot genoeg en alle faciliteiten en zoals de naam al zegt, naast het park.

En dan zijn we weer bij vandaag. Jeetje, wat is het weer een SUPERlang verhaal geworden....Hoop dat jullie de oogjes open hebben kunnen houden;-), maar nu ben ik als het goed is weer helemaal bij met alle verhalen en avonturen en zijn jullie weer helemaal op de hoogte.   Oh, nog 1 minder leuk nieuwtje (voor mij minder leuk dan)....dacht ik dat ik eindelijk verlost was van die rot Lariam tabletten (anti-malaria medicatie die ik een tijd lang moest slikken voor Ghana) en de verschrikkelijke bijwerkingen die het met zich meebrengt (slapeloosheid, rare buien enz)....krijg ik na 3 maanden nog een VETTE bijwerking.....namelijk extreem haarverlies!! Ja, sinds een dikke maand kan ik iedere keer na het wassen van mijn haar het met plukken tegelijk 'uittrekken'..... Dus dat is even wat minder.... Dokter zegt dat het als het goed is (dat hoop ik dan maar!), over een tijdje weer weg gaat en het haar gewoon weer terug groeit..... Maar voor nu wordt mijn paardestaartje steeds dunner:-(.

Trouwens voor diegenen die geinteresseerd zijn in de route en/of waar  bovenstaande plaatsjes allemaal liggen, kijk dan even op de kaart hier op mijn reissite (wel even flink inzomen). En vergeet ook vooral niet even naar de foto's te kijken. Tip: bekijk de foto's per Album, dus even op het icoontje "Foto's" bovenaan de pagina klikken. En dit keer ook.... mijn eerste (korte) video.

Nou lieve mensen, ik ga er een eind aan breien. Mijn oogjes zijn langzaam vierkant geworden;-)

Ik hoop dat het met iedereen goed gaat en weer thanks voor alle reacties op de site!! SWEET!!!

Tot de volgende keer maar weer.

Liefs Claudia

* Kia ora = Maori-begroeting en heeft verschillende/meerdere betekenissen, zoals: Hallo, welkom, goede gezondheid gewenst, bedankt....