Tranen...

Nou, de eerste week in Ghana is nog niet voorbij of de eerste tranen hebben al gerold....;-) Gelukkig zowel, van blijdschap als verdriet.....

Pffff, dus er is zoveel te vertellen..... even kijken waar ik moet beginnen om er een goed samenhangend verhaal van te maken..... waarschijnlijk werkt chronologisch maar het beste.  

Nou, ga er maar voor zitten, want het wordt een erg lang en  uitgebreid verhaal ;-)

Dan gaan we eerst even een paar dagen terug (het lijken wel weken voor mij)  naar Tamele, naar familie Tamaiko, mijn gastgezin daar. Het bleek dat ze in/op het huis/erf (hier noemen ze het 'compound' ) van hun met ongeveer 42 personen wonen. Dus niet alleen met het eigen gezin met ook met een groot deel van de rest van de familie. Maar ook weer niet iedereen.....jaaa, ook hier zijn (ongeschreven) regels voor, maar helaas ben ik er nog niet helmaal achter welke dat zijn.... :-)  Ik had al eerder geschreven dat Oma Kaka hier de broek (nou ja gewaad;-) aan heeft. En blijkbaar heeft zij het niet alleen binnen dit gezin voor het zeggen, maar is ze in de omgeving van Tamale 1 vd machtigste (en als niet machtigste dan zeker 1 vd rijkste) vrouwen. Iederen komt naar haar voor advies, buigt voor haar, toont respect, doet meteen wat zei zegt en spreekt zeker nooit tegen. Ook had ik al even door laten schemeren dat men hier een andere prioretering heeft voor aanschaf van voorzieningen, bezittingen enz. Zo heeft oma Kaka (en familie), kwam ik later achter, wel een dikke nieuwe auto MET chauffeur, maar eet ze haar ontbijt 's, ochtends buiten tussen de geiten en de kippen op een gammel bankje, koken ze op een open vuurtje, slapen de meeste op de grond zonder matras, komen de kindere afrennen om een stukje meloen te bemachtigen, maar staan er wel weer 3-4 tv's in 'huis'.

Een ander leuk weetje over Tamale is, dat er een half jaar geleden er nog nergens straatverlichting was. Maar doordat Ghana gastland is van de Africa Cup is, was de president van Ghana in een vrijgevige bui en heeft hij aan Tamale straatverlichting kado gegeven (zo wordt het echt verteld).

Afgelopen zondag hebben wij heerlijk de hele dag aan het zwembad gelegen....jaaaa, aan het zwembad, dat hebben ze in Tamale. Het is echter wel een openbaar zwembad, maar er komen eigelijk alleen maar blanken en rijkere Ghanezen, dus het was erg rustig;-)

We hebben ons bij het zwembad eindlijke heerlijk van top tot teen kunnen wassen, aangezien ze er ook werkende douches hadden!! Ahhhhhh.... wat is dat een heerlijk gevoel om weer even helemaal echt fris en schoon te zijn, ookal is het maar voor een paar minuten. Want ja, denk maar niet dat je hier in Ghana lang fris en schoon blijft met alle stof, zand, uitlaatgassen en gezweet.... Vooral je voeten en handen (en binnenkant van je neus) moeten het ontgelden. Die zijn echt binnen een paar minuten helemaal vies... En als ik vies zeg, dan bedoel ik ook ECHT vies... dus niet Nederlands 'vies', maar echt zwart vies. En dat is vooral voor je handen erg vervelend (als je wilt eten enzo, aangezien erhier met je handen gegeten wordt en niet met bestek) , en er weinig tot geen mogelijkheden zijn om ze schoon te maken.... maar ja, goed daar moet je je maar snel over heen zetten, als je niet wilt verhongeren ;-)

Maandagochtend werden we vanuit het gastgezin met de taxi naar het busstation gebracht om naar Bolgatanga te gaan per trotro. Alleen 1 probleempje, niet al onze koffers pasten in de kofferbak...Nou ja, beer gezegd; in Nederland zou het niet gepast hebben..., hier past alles;-) (zie foto).   Met de koffers half in de kofferbak en half erbuiten reden we dus naar het station. Daar aangekomen, werden onze tassen en koffers boven op de trotro gegooid en wij in een kleine trotro gepropt. Met zijn 4-en op een krap bankje, waar nog geen mm ruimte was om ook maar in enige richting je kont te bewegen. En hoewel deze rit een stuk korter was dan de vorige, was dit toch echt meer afzien.... Na weer een 'erbarmelijk' ritje, kwamen we aan in Bolga, waar we opgepikt zouden worden door iemand van Meet Africa.... maar nee hoor er was nergens iemand te bekennen..... Tja, en toen had ik het eerljk gezegd wel eventjes helemaal gehad: uitgeput, oververmoeid, wachtend in de brandende zon, honger, maar niks kunnen eten (omdat het voedsel in de kraampjes voor ons (nog) niet veilig is), al een kleine week slepen met je spullen van hot naar haar...... ja, toen heb ik wel even een traantje gelaten...   (de andere 2 meiden hadden dit punt al 2-3 dagen eerder bereikt, dus eigelijk heb ik me nog wel goed gehouden ;-)

Maar goed, na een dik uur wachten kwam er toch iemand aan en werden we naar Ibrahims huis (manager Meet Afrika Bolgatanga) gebracht waar we de komende zouden overnachten.

De volgende dag (dinsdag) hadden we onze 1ste introductiedag. Met Miriam (ook Meet Africa) gingen we per fiets door Bolga(tanga). Dit zou eigenlijk de hele dag in beslag nemen, maar rond een uur of 13;30 werden we weer terug geroepen omdat anderen onze fietsen nodig hadden, tja.... zo gaat dat hier...   En achter af  ben ik daar onzettend blij om, want die middag is een geweldig mooie middag geworden. Ik weet niet eens hoe ik het woorden moet gaan omschrijven, zo'n mooie dag was het!!  Ik zal mijn best doen, om jullie een klein idee ervan te geven...maar ben bang dat het lastig wordt;-)

Nou, doordat onze introductiedag was gehalveerd, mochten we met Ibrahim mee, naar 2 dorpjes buiten Bolga, waar hij het 1 en ander moest regelen. De heenweg ernaar toe was al helemaal geweldig; We mochten boven op de Meet Africa trotro gaan zitten... waardoor we nog eens 10x intensiever van de Afrikaanse omgeving konden genieten.. de wind (en stof) in je gezicht, hobbelend over het mooie uitgestrekte landschap, super uitzicht..echt gewoon adembenemend!

Eerst zijn we gestopt in Gowlrie bij een gezin, waar 1 vd vrijwilligers logeert. Het is een grote traditionele compound, erg primitief en arm. Maar heel interessant en leuk om te zien (foto's). De kinderen komen op je af rennen als ze je zien.

Daarna vervolgens door naar Bongo. In dit dorpje is Ibrahim opgegroeid en hij moest naar het dorp omdat 1 van zijn moeders was overleden.

Weetje: hier in Ghana mogen mannen met meerdere vrouwen trouwen. Nl.zoveel als ze kunnen onderhouden, maar max. 4-5. En hoewel dit vroeger veel gebeurde, wordt er  tegenwoordig nog maar weinig ' gebruik van gemaakt', alleen meestal de ' Chief" die dit nog doet .

Hier waren we uitgenodigd om bij de "chief' langs te gaan, wat een hele eer is, aangezien de chief de hoogst geplaatste persoon in de regio is en het voor het zeggen heeft. Vanwege het overlijden was er een bijeenkomst van alle 'dorpsoudsten' van de omgeving. Zij komen dan bijelkaar in de compound van de chief en moeten  dan voor de 'troon' vd chief op de grond gaan zitten (en dit zijn dan bejaarden van 70-80 jaar!). Zij spreken dan via een tussenpersoon met de chief (terwijl de chief maar 2 meter verder zit)   omdat het niet toegestaan is om direct tegen de chief te praten. Zij moeten de chief om advies vragen wat zij nu moeten gaan doen, na het overlijden.  Hij verteld dit dan uitgebreid, waarna de dorpsoudtsen moeten klappen, als teken dat ze gehoord hebben wat hij zei en ermee akkoord gaan.Dit alles was zeer indrukwekkend om te zien!! En tja, je zult het altijd zien, net tijdens dit gebeuren hield mijn fototoestel het voor gezien  en kon ik geen foto's hiervan maken. Gelukkig hebben wel anderen foto's gemaakt die ik nog zal krijgen. Dus zodra ik die heb, zal ik ze uiteraard met jullie delen.

Het is trouwens hier best lastig om foto's te maken! Je mag nooit zomaar van iets of iemand een foto maken. Dat is echt 'not done' !! Je moet altijd eerst om toestemming vragen, wat met momenten echt heel lastig en vervelend is en je dus helaas achteraf niet van alles een foto hebt :-(

Na een echt geweldige en indrukwekkende middag, begonnen we rond scherming aan onze terug weg. En dan zit je daar in de trotro en beginnen alle indrukken pas een beetje te bezinken, met weer uitzicht op het mooie afrikaanse landschap, ondergaande zon, op de achtergrond opeens het liedje van Guus Meeuwis: 'Het is een nacht" , waar ik dan " het is een 'DAG" van maakte, wat en goede weergave van  die dag was.   Voor diegene die het liedje niet kennen: " het is een dag, die je normaal alleen in films ziet. Het is een dag die wordt bezongen in het moooiste lied. Het is een dag waarvan ik dacht dat ik 'm nooit beleven zou"

Deze woorden gaven op dat moment goed weer wat mijn gevoel over die dag was en dan dringt alles een beetje door.... hoe mooi en indrukwekkend de dag was, hoe blij ik ben dat ik dit mag en kan meemaken........tja en dan komen de waterlanders helemaal vanzelf.. ;-)   maar dit keer dus van 'blijdschap'.

Dus ja, in 1 woord, gewoon een magnifieke dag,....... een dag uit duizenden.....

En vervolgens realiseer je je dan ook wel weer een beetje, dat er niemand van thuis is, om al dit moois mee te kunnen delen...... :-(  

Maar goed, hopelijk op deze manier kan ik het toch nog een beetje met jullie delen...... :-)

Nou, tot zover dit weer even. Er is de afgelopen dagen wel weer nog meer gebeurd, maar dat maar een volgende keer. Ik ga nu naar een afscheidsfeestje van 1 vd vrijwilligers die morgen terug naar Nederland gaat......

Dus doeiiiii, tot snel!!

Liefs  en dikke X